Hakim Beg Şiiri - Halil Yılmaz

Kösedağ’lı derler
Hamit’in oğlu
Aşiretim berazi’dir
Hâkim beg.
İsim no kütük no
Bilmezem lakin
Soyadım Kanmazdır
Hâkim beg.

Üç aydır dağdayım
Güderim davar
Çocuk kan ter içinde
Eyledi haber
Tandırda aş pişirirken
Bizim Nigar
Aniden fenalaşmış
Hâkim beg.

Yol aldık köye doğru
Hemen o gece
Nigar'ımın gözlerini
Yaşlı görünce
Duman sardı
Dertli başımı derince
'Erkekler ağlamaz' dediler
Hâkim beg.

Şehre yetiştirin dedi
Köy hekimi acilen
Oyun oynamaya gelmez
Deyip ecellen
Kağnıya bağladık
Temiz merkebi sicilen
Bir gün bir gece
Şehre geldik
Hâkim beg.

Acile vardık
Danışmada iriyarı bir kadın
Ağzınızdaki sakız
Tepesini atar adamın
Verdiği randevu
Çarşambası haftanın
Parmakla saydım
Üç gün var
Hâkim beg.

Irak yoldan gelmişiz
Hemi yol yorgunu
Yatak yemek
Önemlisi hastanın sorunu
Vardık siyasetçinin
Kaf dağına borunu
Zamanında
Eşiğimize yatmıştı
Hâkim beg.

Ali okuluna gitmişim ya
Görgümde faydasını
Birkaç kuruş rüşvetle
Aldım doktorun adresini
Sağ olsun doktor kardaş
Verdi muayene sırasını
Gerçi Nigar’ımın
Bakışları solmuştu
Hâkim beg.

Alet gezindi Nigar’ımın
Titreyen bedeninde
Sonra kalem
Oynadı insafsızca
Reçete üzerinde
Tüm servetimi eczaneye
Günün birinde
Vereceğimi rüyada görsem
İnanmazdım
Hakım beg.

Nigar sizlere ömür
İlaçları yetiştirmeden
Yılların çile dostuyla
Bir iki lakırdı etmeden
Bir servet de
Doktor istemez mi
Cenazeyi vermeden
Oracıkta donmuş kalmışım
Hâkim beg.

Ne olmuşsa o an olmuş
Kendimi kayıp etmişim
Böyle düzenin böyle adaletin
Diye haykırmışım
Meğer Pero anadan olma
Potansiyel suçluymuşum
Gözüm önüme aksın
Bilmiyordum
Hâkim beg.

Nigar’ım morgda
Çocuklar köyde ben burada
Nafakamız yem olmuştur
Şimdi kuşa kurda
Şayet cezalandırılman
Huzur getirecekse yurda
Bir daha yazmasın
Kalemi kırın
Hakim beg.
Beni de Nigar’ımla
Birlik gömün
Hâkim beg.

Mayıs 1994