Hakikatin Hatırına Şiiri - Orhan Cesur

Ne efsunkâr imişsin ey sevgili hakikat
ne terk edebildim seni ne bağlandım tam
dostluğun hep ziyan getirdi bana
yokluğun bütün-bütün gam
gerçi halimden memnunum...

Sorguladım mezhebimi, meşrebimi
taraftarım muhalif oldu hatırına
muhalifimden dostlar ürettim
geçmedim senden yine de, ömrümü tükettim.
Satsam alan yok, atsam içime sinmez
sen bendensin artık, ben sendenim
batılın payandası aymazlığa inat
etle tırnak olduk, ayrılamayız…

Hele şu dalkavuğun ahvaline bak
ne zaman söz alsam dudak büktü
küçük gördü hep, zannınca yerdi beni
sandı kendi gibi herkes konu mankeni.
Öyle olur ki bazen hakikat, belli
vicdanını yoklayan varır fehmine.
Ama niyedir bilinmez, ortalık sessiz
bir süre bekleriz, donmuş gibi öylece
neden sonra bir dalkavuk bozar sessizliği
‘niçin uzatırsın ki, yapacak işlerimiz var…’
O da bilir ki bu hal iyi değil
Olurda insan gerçekten, denerse düşünmeyi
bak sen şu işe!..
Ebu Leheb de böylece bozmuştu hani
güzel bir sorunun açtığı insicamı
öyle bir kapandı ki aklın kapıları
ne Bedir’de açıldı, ne Uhut’da
onbinler zorlayıncaya kadar Bekke’yi…

Kime söylesem yankı bulmaz
göğe merdiven dayasam tınmaz
rastlarım her yerde aynı aymazlığa
ister bizim cenahtan ister öteki
herkes sanıyor kendi dışında yanlış
ne kötülük varsa yapan öteki

Bu ne garip bir haldir hali insanın
israfı yerdim de müsrif alkışladı
lakin üzerine hiç almadı
istiyor şiir, şarkı çalıp söyleyelim
yeter ki sosyal faaliyet olsun...
İster bir öğrenci, isterse öğretmen
ya da kendini üstün zanneden yönetici
gölgelere oynayan siyasetçi
söyler hepsi aynı koroda, aynı nakaratı
alışmış ya, büyük söz büyük ağızdan çıkar
nerede sende büyüklüğün alameti...

Ankara, 2017