Hakikat var Şiiri - Yahya Akbulut

Bir mirastır artık bu şehir bana
Alışıyorum günbegün, yavaş yavaş.
Kaldırımların her taşı gönülden arkadaş.

Ne sorgu, ne de suâl söker bana derinden
Sormak bile gelmiyor içimden.
Gecikmiş bir itiraf belki benim ki...
Bencilliğimden!

Kararsızlığı artık yabana attım
Mayıs fırtınalarım çok uzakta.
Hesaplaşma yok, zamana bıraktım.
Hakikat var oysa, benimdir nasıl olsa
bu emanet şehir.
Onu düşündükçe gözlerim
nemlenir!

Hem yorgunum bazen, hem mutlu.
Her saniye burnumda tüter bahar kokusu.
Güzellikler kök salmış yüreğime
büyüyorum sayesinde.
Biraz da yaşlanıyorum ve yürüyorum.
Yorulmuş kalbimin sesinden
anlıyorum.

Güneşin batımında çekilirim evimin köşesine
Göz atarım önce gazete haberlerine.
Güvercinler yine penceremde...
Yoksa hayâller mi kurarlar ne!

Benim ise günlerimde sanki bir sihir yatar
Affedilmiş gibi görünür dünkü günahlar.
Gece yarısı kalemimden bir şiir dökülür
Akşam serinliğinde güzelleşir mısralar.

Baharın gelişinde bir umut var
Bir de hakikat var oysa.
Benimdir nasıl olsa bu emanet şehir
Onu düşündükçe gözlerim nemlenir!