Hakîkat Şiiri - Nurettin Kerem Özsoy

Kan donduran yıkım, acı çığlık ve yalvarış,
Cansız vücuttan "ah" dolu son sessiz ağlayış.

Etler saçılmış etrafa; baş, gövde, kol, bacak,
Toprak tümüyle kanla sulanmış, karış karış.

Fânîler açmış elleri: "Tanrım, uyut beni! "
İnsâniyet ki: Vahşi köpeklerde kalmamış!

Her dâim ezdi zengin olan, çulsuzun başı,
Âdâletin terâzisi: Rüşvet haram, çalış!

Bilmez cehâlet ehli, cihan kendinin sanır,
Bir maskarayla yan yanadır, son bulur yarış.

Bencil, yalancı; bolca kibir, öfke sâhibi,
Hah! Amma üstün, amma güzel bir yarâdılış!

Artık lüzûmu yok bu sönük hasretin, zirâ,
Kayboldu hiç var olmamış ol pis yalan: Barış!