Hakikat Şiiri - Yahya Harbalioğlu

Ben rüzgarları nasıl sevdiysem
Seni öyle sevdim Lodos’u sevdiğim gibi
Hasretinden kuruyan yanağıma değmeni
Mecalim yok savrulmaya ardında ama
Esip gönlüme bahar getir getirmeni sevdim
Yeşerttiğin yapraklar kadar sevdim ben seni

Ben yıldızları nasıl sevdiysem
Seni öyle sevdim
Kutup yıldızı kadar hem de
Karamsarlığa teslimken gece
Ey bana direnci öğreten
Gücüm yok işte sana ulaşmaya
Varamayacağımı bildiğim halde
Aramızdaki mesafe kadar sevdim ben seni

Ben gökkuşağının renklerini nasıl sevdiysem
Seni öyle sevdim mavi kadar en az
Bulutlar beyaz bayraklarını çekip dağılırken
Bahar sabahının göğünü özgürleştiren mavi var ya hani
Sevsem bile varamayacağımı bildiğim halde
Maviyle ışıldayan çiğ taneleri kadar sevdim ben seni

Ben denizleri nasıl sevdiysem
Seni de öyle sevdim
Akdeniz var ya şu yanı başımızdaki onun kadar
Sırlarını gizleyip bir yakınlaşmanı
Bir uzaklaşmanı ay yüzlü gelgitlerini
Nefesim yetmez sana ne yazık
Derinlerine dalamam ya
Nazlı dalgaların hatta tuzlu köpüklerin kadar sevdim seni ben

Ben çiçeklerin hepsini ama hepsini nasıl sevdiysem
Seni de öyle sevdim
İnanmazsın belki ama nergis kadar
Hastayım hep hüzünlü bakışına ve solgun duruşuna
Kokuna uzak mevsimlerdeyim şimdi kader bu
Zaman aramıza girmiş yakında toprak da girer
Seni dermeye kısmetim olamaz ama
Seni yeşerten yağmur taneleri kadar sevdim ben seni

Ben kuşları nasıl sevdiysem
Seni de öyle sevdim
Tutarken hani yüreğimin pır pır ettiği kumru kadar
Dünyanın zulmünden ve yalanından uzak çırpınışın
Seni incitmemek telaşına değiştim her şeyimi
Uçamam sana bilmiyorsun kanadım yok
Şiirimin son dalına konup gideceksin ama olsun
Sana yazdığım şiirlerin mısraları kadar sevdim ben seni