Hakikat Şiiri - Aysel Çoban

Fersiz, boş bakışlarda bugünüm
Dolaşıyorum naçarca sokakları
Gözlerimde bir bir yaşam manzaraları
Nereye baksam, kimi görsem
Her şey ben gibi, yalnız birileri
Gerçekleri görende var görmeyende

Ararım sorunsuz bir yaşam
Bir sokak başında simitçi kadın
Derinleşmiş yüzünde çocuk sesleri
Kim bilir bu kaçıncı hüzün sessizliği
Bu hüzünleri çekende var çekmeyende

Ayaklarım olabildiğince hızlı
Az ötede mağaza vitrinleri
Girmeye cesareti olanda var, olmayanda
Buruk bir iç çekmelere varıyor gönüller
İçim acıyor
Bir bayram sabahı sevinende var, sevinmeyende

Adımların daha da hızlanıyor
Gittikçe yokluğu, haksızlığı daha çok görüyor
Yaşamın kastlarında iyice gerilirken
Sıkılmalarım sıkıntı veriyor
Haksızlığı kabullenende var kabullenmeyende

Düşündükçe yolum uzuyor
Uzaklarda oynak konuşmalarla yürüyen
Kıvrak bedenleriyle bohçacı kadınlar geçiyor
Gamsızlıklarıyla bana inat gülüşüyorlar
Birde ben gülebilsem
Bu hengamede gülende var gülmeyende

Her yaşam kendi tanıklığında
Araba seslerinde kaybolmuş insanlar
Unutulmuş hayatın anlamı
Kızıyorum, kızgınlığımı gören olmasa da
Kendini bilende var bilmeyende

Ayaklarım geri geri gidiyor
Artık dermansız dizlerim
Yorgunluk değil benimkisi, içimi acıtan yüreksizlik
Dalgınlığımı bir el bölüyor
Karşımda sen, ruhum çözülüyor
İyi ki sen varsın
Bilirim ki
Sevende var sevmeyende