Hakan Öncü Şiirleri - Şair Hakan Öncü

Ruhum ayrıldı bedenimden
Ve dans etmeye başladı umursamazca
Sanki babamın azarlamalarını hiç işitmemiş gibi
Bütün öğütleri beden mi üstlenmişti?
“O şiiri kimse benim kadar yaşayarak okuyamaz” dedi
Beyni eski aşkları ve içkinin etkisiyle uyuşmuş yakışıklı deli

Beni hızla içine doğru çeken yalnızlık
Yine böyle ağır ağır gel bana yıllar sonrada
Sevgilimin kollarından; alıp götür beni İstanbul’a
Gece aniden sönen ışıkları,
Yağmurda İstiklal’de koşuşturan insanları
Gecenin bir vakti özledim ruhumdaki yakınmaları

Mekke dolaylarında Kabe’yi tavaf etme tadında
Dolaşıyorum kurtuluş civarında
Bir kadının aklımı çeliyor ayakları
Kalın sesleri veince elbiseleri ile yanımdan geçiyor travestiler
Polis kesiyor yollarını
Seyyar kitap satıcılarına inat

SİLÜET
Pencerede bir silüet
Silüette bir gölge
Pencereden giren ışığın eşliğinde
Kulağıma gelen pişmemiş düşüncelerde bir yanda
Bazen uzaklaştırıyorlar duygularımı

Şiirim sessiz, şarkım dilsiz
Mahpus yatmamışım ruhum asılsız
Dört bir yanım nefret ve kin
Beni artık azat edin
Dünüm yitik, yarınım yok
Bugün dostlarımlayım;

Kuru kara iki dudak
Biri yara biri budak
Aşk olmalı tabak tabak
Tencere sensin misali

Saçında deri talanı

BİRAZCIK İLAÇ
Ben ilacımı biliyorum diyorum;
Biraz sevgi. biraz ilgi, birazcık Aşk beni paklar
Ben ilacımı biliyorum diyorum;
Biraz acı, biraz tatlı, birazcık kin beni paklar
Ben ilacımı biliyorum diyorum;

Saçı sakalı birbirine karışmış
Dilber dudaklı
Ceylan bakışlı
Merkep gözlü
Subay üniforması giymiş
Ayakları ve kolları olamayan

Doğuran Varlık

Karanlık bir gecede, ve ıssız bir köşede
Elleri ve ayakları titreyerek kıvranan, haykıran iki yaratık
Biri sen biri ben
Senin ruhunda kirler, hem benden hem senden