Ölüler utanıyor rüyalardan
Karanlık boşluğu cezbediyor,
Kar yağiyor bir çocuğun gözyaşından
Anneler yalnızlığı pazarlarda arıyor.
Hayatın ayaklarını kırdılar,
İstanbul'a açılıyorum bir garip düşten.
Sularında şarkılar susmuş.
Ablam kıyılarında o mevsime inanmış,
İstanbul'a uyanıyorum, kalbimde bir çocuk yorulmuş.
Sabahların ismini ciltlerde arar babam.
Karanlığın korkusu çökünce kent’e
Acıyan yanlarını titreyen soluğuma yasla
Üşüyen yaşların yaralarını ısıtmazsa içinde
Ezilir adamlığım, ne olur ağlama.
Bir ses yayiliyor icime bugun
Golgeler icinde ruhumu arayan bir ses.
Yurdugum yolu kapliyor,muebbed bir dugun,
Yalniz ebediyet kalemi ile kirilir icimde can cekisen etten kafes...
tuhaf bir hayat hikaseyim bilirim.
Hayat,gelenlerin gidenlere alışmasıdır,
Yolların ayakucunda.
Çocuklar yağmuru sevmez
Damlalar aynıdır diye Baba ile göğün yanaklarında.
sevgi içsel bir yakarış olur
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!