Hak Etmediğim Ne Varsa Yaşadım

Ben hak etmediğim ne varsa yaşadım,
Gözlerime dolan hüzün, sesime dolanan sessizlik,
Her biri fazlaydı yüreğime.
Bir yük gibi sırtıma bindirdiler acıyı,
Oysa ben sadece bir nefes huzur istemiştim.

Beni kıran elleri tuttum,
Beni üzen yüzlere güldüm.
Hak etmediğim sevgisizlikle,
Hak ettiğim umudu boğdular.

Her an soruyorum kendime,
Beni bu kadar kıranlar,
Bu kadar görmezden gelenler,
Beni bu kadar yok sayanlar,
Neden bu kadar sessiz?
Onlar için mi yok oldum?
Yoksa kendi hayallerimin peşinde mi yitip gittim?

Ben hak etmediğim ne varsa yaşadım,
Ama tüm bunların içinde bir şey öğrendim.
Kimse hak ettiğini yaşamıyor,
Herkes kaderin çizdiği izlerde kayboluyor.
Ama bazen en karanlık yol,
Seni aydınlığa çıkaran tek yol olur.

Şimdi dönüp baktığımda,
O haksızlıkların her biri bir yara,
Ama aynı zamanda bir güç.
Belki de beni ben yapan bu acılar,
Hak etmediklerimle büyüdüm,
Ama hak ettiğim bir şey var:
Artık kendim için yaşamak.