Hak Şiiri - Caner Karakan

Kül tablası hapsediyor yangınımı,
Sigaramın közünde ki can kırığı.
Tüten duman içimde bir haykırışken ;
Hissedemem ciğerimin yandığını.

Hangi şekle sokayım ki şiirleri ?
Sözün özü sihiriyle gönülde mi ?
Hangi sözle anatayım gözlerini ?
Bakışların susturuyor göz ve dili.

Mutsuzluğum bir gardiyan, duygularım mahkum,
Mahkum olan duyguların gardiyana ahtı.
Dönene dek esirleşti özgürlükten mahrum,
Ölene dek boş kalacak gönüldeki tahtım.

Severim ben olmasa da arşa çıkan kanadın.
Ben severim olmasın yar elin kolun ayağın,
Seviyorum kör olsan da sağırlaşsa kulağın.
Bir yazsam ki yuttuğumu sele doyar yanağın.

Kör olsa da gözlerin hatta tenin ellerin,
Kalmasa da vücudunda tek bir zerre dirhemin,
Dökülse de tüm saçların, hatta hilal kaşların,
Ben sevgiye acıkmışken doyurmasın aşk karın.

Pişmanlığın vurur elbet kuytudaki sahile,
Beni sana soğuk kılan nedenlerin, sahi ne ?
Nur yüzün ve o gül tenin ilham olsa şaire,
Bir yazarım, tüm şiirler gömülürdü tarihe.

Adın geçmez satırlarda anlatırım kahırla,
Kalır ahım unutursan o geceyi hatırla.
Hafızamda gizlediğim on binlerce satır var,
Bir okusam alkış tutar, ölen türbe yatırlar.

Asıl sevgim sana mıydı yoksa akıl kara mı ?
Kanamasa kalp otağım Akıl yara kanar mı ?
Sahi gülmek sana hakda, sevgi bana haram mı ?
Asıl sevgim yaramıydı, Sevdiğim o yara mı ?