Hain Geceler Şiiri - Banu Doğan

Hain geceler aldı seni benden.
Karanlık çöktüğünde, sessizlik sardı etrafımı.
O hain geceler, senin yokluğunu her an hatırlatan birer düşman gibi.
Her akşam, o sessiz saatlerde, içimde bir acı yankılanıyor.
Neden geceler bu kadar uzun, bu kadar zalim olmak zorunda?

Hatırlıyor musun, o geceleri? Seninle birlikte geçirdiğimiz, sohbetlerin tatlı meltemiyle dolu saatleri?
Şimdi o anlar, uzak birer hatıra gibi gözümün önünde.
Hain geceler, seni benden kopardı.
Karanlık çöktüğünde, artık seninle değil, yalnızlığımla yüzleşiyorum.

Gece, her köşeyi kapladığında, senin sesini, dokunuşunu özlüyorum.
Yatağım soğuk, boş ve anlamsız.
Hain geceler, sensizliğin ağırlığını omuzlarıma yüklüyor.
Her uykusuz saat, seni benden biraz daha uzaklaştırıyor.
Kalbimdeki boşluk büyüyor, derinleşiyor.

Sana söylemek istediğim o kadar çok şey var ki...
Hain geceler, söylenmemiş sözlerimi de aldı. İçimde biriken, seni geri getirecekmiş gibi hissettiğim o kelimeler, şimdi karanlıkta kayboluyor.
Her gece, seni düşünerek geçiyor.
Gözlerimi kapattığımda, yüzün beliriyor ama dokunamıyorum.
Sesini duyamıyorum….

Geceler hain, çünkü senin yokluğunu daha da hissettiriyorlar.
Günün koşturmacası, anlık olarak unutturuyor belki ama gece, acımasızca yüzüme vuruyor gerçekleri.
Hain geceler, yalnızlığımı derinleştiriyor.
O geceler, seni benden aldı ve yerine soğuk bir boşluk bıraktı.

Hain geceler, umutlarımı da çaldı.
Seni geri getirebilecek bir yol aramak, boş bir çaba gibi.
Karanlık her çöktüğünde, bir umut ışığı arıyorum ama bulamıyorum.
O hain geceler, seni benden koparırken, umutlarımı da karanlığa gömdü.

Yine de bekliyorum.
Belki bir gün, hain geceler geri verir seni.
Belki bir gün, karanlık aydınlığa döner ve sen geri gelirsin.
Ama şimdilik, hain geceler aldı seni benden ve ben bu yalnızlıkla baş etmeye çalışıyorum.
Her gecenin ardından gelen sabaha tutunarak, senin geri döneceğin günü bekliyorum.