Hain'e Son Hediye Şiiri - Yakup Osmanoğlu

Gülmesi yüzün, hep kırık kalsın kalbin.
Kimse anlamasın seni, kimseye anlatama derdini,
Yalnızlık kapında bekçi olsun, mutluluk kapını çalmasın.
Damla damla erirken ömrün,kat kat artsın derdin.
Tutunacak dalın, sığınacak limanın olmasın.
Utancından öyle kızarsın ki yüzün,
Gonca güller açmasın benzememek için sana.
Herşeyin az, hep biraz eksik olsun.
İşlemesin hiç saatin, geç kal hayata.
Göz pınarların kurusun,
Öyle kurusun ki, içine atacak bir damla gözyaşın olmasın.
Baharı görme, yağmur yağmasın toprağına.
Susuz çöllerde boğul, sonsuz deryalarda yan cayır cayır.
Sevdiğinde daha az sevil, üzdüğünden daha fazla üzül,
Ağlattığından daha fazla ağla.
Cümlelerin hep devrik, kelimelerin hep anlamsız olsun.
Çalınmasın şarkın, söylenmesin adın.
Gecelerin dertle, saçların aklarla dolsun.
Izdırap dolu gecelerin hiç bitmesin.
Bitmeyen geceler derdine derman olmasın.
İstemem ama gelirsem aklına,
Hıçkırıklar düğümlernsin boğazına.
Nefes almaya bile mecalin yokken,
Bünyanın yükü binsin sırtına.
Gözüne uyku girmesin,
Kabuslar esir alsın rüyalarını.
Kimsenin iyiliği dokunmasın sana,
Kimseye hesap vereme.
Akıp giden zaman hep senden bişeyler götürsün.
Kimse tanımasın bilmesin seni,
Tanıdıkların da dar günüde el olsun.
Gecelerine güneş doğmasın,
Bir günaydın bile diyenin,
Hastayken bakanın,
Yolda selam verenin olmasın.
İhanet acısı çığlık çığlık kemirirken beynini,
Sessizlik boğsun seni.
Olmasın arayan soranın, telefonun çalmasın hiç.
Bilinmesin kadrin kıymetin,itibarın olmasın.
Bilmediğin hiç bir şeyi öğreneme, bildiğin her şeyi unut.
Muhtaç ol namerde, medet umacak namerdi bile bulama.
Kimseden yüreğine su serpecek bir tebessüm görme.
Bir tatlı huzura, bir nefeslik rahata muhtaç ol.
Aynalar göstermesin yüzünü, kimsenin yüzüne bakama.
İhanet öyle köreltsin ki kalbini, kimseyi seveme.
Seversen eğer birini, karşılık görme.

Bunlar reva mıdır dersen, bence az bile sana.
Bir gamze gülüşüm hayat verirken bana,
YALAN ve İHANETten miras bırakıp gittin ardında.
İhanetin pişmanlığı sızlatır da o taş kalbini, anarsan beni,
İnan çınlamaz kulağım.
Kaçarcasına seni benden götüren ayakların yerimi bulur da çalarsan kapımı,
Bil ki; karşımda görsem tanımam seni.

Artık bana yakın olmayacak;
Ne tatlı gülüşün, ne de bir bakışın.
Ne dünyalarla kıyaz ettiğim saçının bir teli,
Ne de gözlerindeki kara bahtımın tecellisi.

Hatıran parmaklarımın arasından su gibi akıp gitti.
Geriye bir kaç damlası kalmıştı şimdi o da bitti.

Bunlar dünyada senin için harcanan son emek olsun.
Adını HAİN koydum bırak öyle kalsın...