Haftanın Günleri Şiiri - Hüseyin Avdic

HAFTANIN GÜNLERİ

Bugün haftanın ilk günü.
Adına denmiş Pazartesi.
Pazardan sonra gelen günmüş.
Pazartesi, haftanın sabahı hükmündeymiş.
Bu gün içinde Hz. Muhammed hem doğmuş hem ölmüş.
İşçi ve ögrenci bu güne küskünmüş...
Çünkü bütün günlerin tatil olmasını isterlermiş.
Bu yüzden Pazartesiyi pek sevmezlermiş.
Sevmediklerinden de, bu güne alışmaları çok zor olurmuş.
Ama alışmak zor olsa da başka çare yokmuş.
İşe, okula isteksiz giderlermiş.
Ve bu günün ismiyle isimlenmiş bir sendrom yaşarlarmış.
Bu sendromu aşmak için güne; Allahım bana güç ver, işime ve okuluma hemen ısındır diye başlamak gerekirmiş. Çünkü dünyada her günün tatil olmasını istemek ve bütün günleri tatil olarak geçirmek, insanın başına bin türlü belâ getirirmiş. Bunu, işsizler çok iyi bilirmiş. Bu yüzden böyle bir şeyi tembeller ve cahillerden başkası istemezmiş.
Neyse ki, Ağrı dağına çıkmak gibi güç olsa da bu yeni güne alışırlarmış.
Gün sonunda da eve, büyük bir savaştan çıkmış gibi dönerlermiş.
Ama bir zafer kazanmış gibi de olurlarmış.
Çünkü çok zor bir zaman kalesini fehettiklerini düşünürlermiş.
Bu fetih sevinciyle de artık gelecek güne hazırlarmış.
Ve Salı, kapıdaymış.

Bugün haftanın ikinci günü.
Adına denmiş Salı.
Salı, haftanın kuşluku hükmündeymiş.
İstanbul, bu gün içinde fethedilmiş.
Aslında bir gün içinde koskoca bir çağ ve tarih varmş. Fakat bunu, Mevlâna ve evliyalardan başkası göremez, bilemezmiş.
Salı olmuş, alışılmış günün devamı.
Alışılmışın devamı olduğundan bu güne başlamak, yavaş gitmekte olan bir trene atlamak gibi kolay olurmuş.
Bu zaman treni onları kısa zamanda Çarşambaya götürürmüş.

Bugün haftanın üçüncü günü.
Adına denmiş Çarşamba.
Çarşamba, haftanın öğlesi hükmündeymiş.
Bu günde artık haftanın ortasına gelinmiş, zor günler geride kalmıştır.
Yüksek bir yokuştan iner gibi haftanın sonuna doğru gidilmektedir.
Gözler, hafta sonundaki tatile dikilmiştir.
Ama bunun için iki büyük basamağı da geçmek gerekirmiş.
Derken Perşembeye gelinmiş.

Bugün haftanın dördüncü günü.
Adına denmiş Perşembe.
Perşembe, haftanın ikindisi hükmündeymiş.
Artık haftanın ortası geçilmiş, hedefteki tatile kalmış bir kaç gün.
Bu gün de bir geçilsin, geriye kalıyor tek bir gün.
Nihayet bu gün de, tatil gününe varmanın hasretiyle bir çırpıda bitivermiş ve Cumaya erilmiştir.

Bugün haftanın beşinci günü.
Adına denmiş Cuma.
Cuma, haftanın akşamı hükmündeymiş.
Hz. Âdem bu günde doğmuş ve bu günde kıyamet kopacakmış.
Müslümanların toplu ibadet günü olan bu gün, sanki bayram öncesidir.
İşçiler, öğrenciler ve memurlar sevinç içindedir.
Çünkü bir gün sonra tatile erilecek ve bir oh çekilecektir.
Bu sevinç içinde Cuma da bitivermiş ve Cumartesiye geçilmiştir.

Bugün haftanın altıncı günü.
Adına denmiş Cumartesi.
Cumartesi, haftanın yatsısı hükmündeymiş.
Musevîler bu günü tatil sayarlarmış.
Bu gün, öğrenciler için sanki okul bitmiş, bir daha hiç okula gidilmeyecek gibidir. Rahat rahat uyuyabileceklerdir.
Esnaf ve işçiler ise sadece yarım gün çalışacaklardır. Ondan sonra onlar da rahat edeceklerdir.
İşte öğle vakti geldi, dükkanlar kapandı ve tatil başladı.
Öğleden sonra dostlar ve komşular ziyaret edilecek veya evde dizi izlenecek veyahut çayhaneye gidilecektir.
Böylece bir yarı tatil de sona erecek ve iş ve okul korkusundan uzak, Pazara geçilecektir.

Bugün haftanın yedinci günü.
Adına denmiş Pazar.
Pazar, haftanın seheri hükmündeymiş.
Bu gün, Hristiyanların tatil ve ibadet günüymüş.
Bu günün başında iş ve okul kaygısı yokmuş. Her yer sakin olurmuş.
Ama öğle ve ikindiden sonra Pazartesinin sıkıntısı başlarmış.
Sonunda yarısı cennet yarısı cehennem olan bu gün de, iş ve okula soğunmuş halde bitivermiş.
Ve korkulu, hem sendromlu gün Pazartesi tekrar gelmiş çatmış!

İşsizler ve emekliler ve küçük çocuklar için (çocukların yuvaya verilmesi ve emeklilerin biraz yalnızlığa uğraması ve işsizlerin iş araması dışında) bütün günler birmiş.
Ama işçiler ve öğrenciler sorarlarmış: Allah sanki Pazartesiyi niye yaratmış?
Allah da Elçisiyle cevap göndermiş: Hafta sonundaki cennet hükmünde olan tatil gününü kazansınlar diye...

Berlin, 6 Nisan 2012.
*