Hafızamın Enkazında Şiiri - Mustafa Muho

Bir zamanlar hafızam bir saraydı,
odalarında binlerce hatıra gezerdi,
duvarlarında gülüşlerin yankısı,
pencerelerinde çocukluğumun ışığı vardı.

Şimdi o saray yıkıldı.
Kalan tek taş sensin.
Yıkıntılar arasında adını arıyorum,
her moloz parçasında yüzün var.

Ne uyku dinliyor zihnim,
ne zamanın merhameti dokunuyor bana.
Çünkü unutmak denen şey,
ancak çoklukla mümkündür;
bende ise tek bir sen var,
ve tek olan unutulmaz.