Çok güçlü bir hafızam var.Öyle hiçbir şeyi kolay kolay unutmam.Yıllar önce ezberlediğim şiirler, okul arkadaşlarımın okul numaraları, dostlarımın telefon numaraları, mektup adresleri hep hafızamda.Bilgisayar gibiyim yani.
Hani insan bazen bir eşyasını bir yere koyar, sonra bulamaz.Ya da etmesi gereken telefonu, gitmesi gereken bir nikâhı, düğünü unutur ya; ben asla unutmam.Kaçırdığım bir düğün, bir nikâh, bir tören olamaz.Hele hele, son anda hatırlayıp da bir çağrıya, bir randevuya geç kalmak; hiç bana göre değil.Süper sekreter gibi hafızam var çünkü.
Aslında bazı şeyleri unutmayı çok isterdim.N’olur sanki gitmem gereken bir yeri unutsam! Unutsam da, koşturup durmaktan kurtulsam.Güçlü bir hafızaya sahip olmak yoruyor beni.”Şunu yapacaktın, bunu yapacaktın, şuraya gidecektin, buraya gidecektin,” diye dürtüp duruyor.Ben de onun emirlerini yerine getirmekten yorgun düşüyorum.
Geçen gün bir arkadaşa gitmem gerekiyor.Oturdum bilgisayara çalışıyorum.Birden arkadaşa gideceğimi anımsadım.Hemen kalkıp, evişlerine giriştim.Her tarafı temizleyeyim, akşam yemeğimi de hazırlayıp öyle gideyim dedim.İki saat içinde, dünya kadar iş yaptım.Derken kapı çalındı, baktım sütçü.Hemen sütü ocağa koydum.Sütten yoğurt yapacağım ama, arkadaştan gelince yaparım artık.Sonra, yapmam gereken diğer işlerimi de bitirdim.Giyindim, kuşandım, iki dirhem bir çekirdek evden çıktım....Yorulmuşum ya! Ben mi yaşlanıyorum da işlere yetişemiyorum, günden güne işler mi çoğalıyor, bilmiyorum.Neyse, açık hava iyi gelir belki.Şuna bakın, ne güzel heryer.Ağaçlar yeşil yeşil gülüyor gibi.
Ne taze ölüyü mezar.
Ne de şeytan, bir günahı,
Seni beklediğim kadar.
Geçti istemem gelmeni,
