Hafız Şiiri - Abbas Paksoy

Bu kâinat, Allah’ın eseri,
Allah’ın yolundan, dönmez geri.
Kuran’a dökülür, alın ter’i.
Çağlayan su gibi akar, hafız.

Karar vermiş, Kuran’ı yutmaya.
Üstün, esireyle, harf çatmaya.
Meddi-cezimi, uzun tutmaya.
Kuran’ı Kerim’e, bakar, hafız.

Abdesti alıp, Kuran’a gelmiş.
Günahsız, bir melek gibi olmuş.
İçine, Kuran’ın aşkı dolmuş.
Oturup, dizini çöker, hafız.

Kuran’ı açmış, iki eliyle.
Ziyafete oturmuş, veli’yle.
Hak’kın verdiği, sırlı diliyle.
Euzü-bismillah çeker, hafız.

Önünde; Hak’kın kitabı Kuran.
Hak’kın emridir, elinde duran.
Tecvit ile de, bellidir oran.
Göz’ünün nur’unu döker, hafız.

Hak’kın yolunda, olmaz ki, çile.
Bülbül’de; Doyamaz, asla gül’e.
Cezimler ile şeddeler ile.
Elif’i, Be-Te’ye, diker hafız.

Kuran’ı; Hak’kın, kelamı bilir.
İki gözünden, ağlamak gelir.
Ölürse, Allah’ın yolunda ölür.
Gönlünü; Kuran’a eker, hafız.

Allah aşkıyla, yanar, tutuşur.
Rahman nur’una, batar, karışır.
Ancak; Hak’kın yolunda, buruşur.
Boynunu, Allah’a ıkar, hafız.

Ömrünü adamış, Allah’ına.
Girmemiş, hiç haram bağına.
Uymamış, gençliğinin çağına.
Miski-Amber gibi kokar, hafız.

Dilleri; Allah yolunu söyler.
Diken diken olur, bütün tüyler.
Zamanı; Allah yolunda eyler.
Cennet kuşu gibi öter hafız.

Haram ile helâli ayırır.
Gönlünü; Hak aşkıyla doyurur.
Hak’kın buyurduğunu, buyurur.
Allah’ın emrini, tutar hafız.

Var gücü ile sarılır, din’e.
Kuran’ı okur, ölü ceddine.
Elham’dan başlayıp, Gulhü’süne,
Kuran’ı, ezbere yutar, hafız.

Bir gün, Hak emri vaki olursa,
Paksoy’um, Ahireti bulursa
Ruhu, Hak huzuruna varırsa.
Cennet’i-Âlâ’da, yatar, hafız.