Hafif Şiiri - Mehmet Baki Öztokmak

Her şey hafif…
Havada uçan balon
Kanat çırpışan martı
Akşamları ıssız sokaklar
Bir de, dostun edalı bakışı…

Yalnızlığın doruğunda bir insan
Koştururken hasretinde
Ya da çıldırmak üzereyken bir genç
Hayatın döne durduğu sularda
Bir hıçkırık sedasıyla irkildi
Ve kustu sevdasını yamaçlara
-yankılanmadı ama-

Bir figürde tarif etti doğayı,
Hafif meşrep sevgilerin yorgun kobayı.
Sonra hafif bir yağmur,
Sevdasını bulutlar
Şimşeklerle söyleşti
Öyle hüzünlü şeyler konuştular ki,
-kimse duymadı ama-

Ve güneşin batımına yakın
Bir çift can gözüktü,
Tablolara has,
Körpe yolun yorgunu gibi
Yürüdüler yavaş yavaş
Güneşe yakın, iki garip nokta gibi
Kayboldular sonra
-bir şey konuşmadılar ama-

Sonra bir gün, bazı şeyler, şen şakrak
Bir panayır edasına büründü
Herkes daldı, uzaklara bakarak
Kendi alemlerine…
-kimse karışmadı, öbürünün demine-