Hafakanlar Şiiri - Emsal Toprak

Öyle bir an olur ki gökyüzüne dalarım
Bazen Ay'ın içinde, üstünde bir yıldızın
Gezerim dolaşırım ve kendimi salarım
Yel eser, kıpırdar yaprak, uyanırım ansızın

Seslerin en gürü ve de en tiz olanı
Sessizliğin en koyu yerinde gelir bana
Ruhumun haykırışı, kaplar bütün alanı
Kimim ve neyim sorusu dönüşür hafakana

Biçare kendimi ararım, karanlığın ortasında
Bir kuş olurum dalda, yer de bir taş olurum
Benmiyim bu dedikçe kaynar beynim tasında
Ve yüzümde bir sineğin gezmesiyle kurtulurum

Bana büyük dünyadan, ıssız ve sessiz evim
Görmeden hiç kimseyi, kimseye de görünmeden
Önünde penceremin, göklerin seyrindeyim
Sabah oluncaya dek, üşenip erinmeden

Kime şikayet etsem, ben bu naçar halimi
Rüzgar, beni de götür esiyorsan nereye
Anne! Dualarınla değiştir ahvalimi
Bir kere yazdır adımı, bir secdelik süreye

Aklımı kurtarınca, şüphenin zincirinden
Bu soruları sordum, kimim, neyim, nerdeyim
Arınmak istedikçe bu dünyanın kirinden
Semadaki mabetlere dönüşlü seferdeyim

Suallere cevaplar, içinde tahta atın
Gökteki adsız ülke, madem ki yerin altı
Ey münker ve Nekir ne olur hatırlatın
Çekilsin önümden ruhumdaki bunaltı