Hafakanlar Kahini Şiiri - Hikmet Sevgi

Bekledim seni yağmuru bekleyen şiirler gibi
Secde benizli bir darağacında asılı kaldı umutlar
Söyle hafakanlar kahini, geldin mi
Taze ölmüş bir mezar gibi bakma bana
Senin için damıttığım ukdeler var
Umutsuzca şaraplaştırdığım intikamlar;
Karşılıksız hüzünlerden arıttığım bir de kin sakladım sana
Feryatlaşan gözlerimden sızan iki damla sessizlik…
Hafakanlar kahini artık anlat bana
Sonsuza doğan insanları
Geleceği geçmişe yansıtan o pırlanta suratları…
Melek kanatlarında gelen bir fatiha bestesinin,
Nasıl yaktığını tüm ateşle beslenen kalpleri.
Bir eriyik gibi göğüslerden akan selamı anlat.
“Karanlığın derisi yüzülecek cellatlar kovaladıkça sabahı.” de
Yüzümdeki buruşturulmuş bu zafer gülümsemesini,
Alnımdaki sırat çizgilerini,
Kulak mememdeki cehennem çukurunu anlat.
Çıplak ağaçlardan düşen yaprakları,
Ağır hüzünlerde köpüren ıslak zaman gelgitlerini,
Kendi girdabının boğduğu ışık kasırgalarını anlat.
Bana onları anlat…
Kadife bir ateşle dokunan yaslı cinleri,
Sessiz bir lavanta şerbetinde saklanan sırrı,
Geceyi gündüzden ayıran ızdırabı anlat.
Her çeşmenin başında bekleyen cellat
Kan akıtıyor oluklardan su yerine
Hafakalar kahini susma öyle, derdin ne
Bana demiri eriten derdini söyle…
Taşlar susuyor hala neden…
Zaman ölüyor daha ömür geçmeden
Bana bir avuç gökten
Baharı mayalayan tılsımdan haber ver
Ağaçlaşan ormandan,
Toprağa hayat veren soluktan,
Ölümünü bekleyen ağıttan haber ver.
Mutluluk aramaktır demiştin
Huzur kaybetmek…
Hafakanlar kahini buldum seni
Alevde yansıyan bir aşk gibi
Baktıkça yak cesedimi
Küllerimdeki nefreti,
Çığlığımdaki isyanı,
Varlığımdaki ızdırabı da yak.
Hiç bir şey kalsın geriye
Sadece hiçbir şey…
Bana diyemediğin,
O hiç bitmeyen ve hiç gitmeyen…
Sadece… hiçbir şey kalana dek
Yak beni…
***