Hafakan Nakaratları Şiiri - Gürsel Çopur

Beynim silindir altında ezilirken
Sabahın eşiğine baş koymuş vakitler
Köşe kapmaca oynayan dakikalar,
Ufkun rengarenk helezonunda bir damla
Pembe-lacivert tonunu yakalamışken pusuda
İçimin volkanları dize gelir
Bünyem ısınır,iskeletim titrer ardından
Aritmik düzeyde süreler geçer
Ben kendime gelinceye dek
Sabahın kuytu şafağında
Serçelerin tatlı hışırtısında
Koroya eşlik etme düşüncesiyle
Perdeleri açarken titreyen ellerimle
Uçuşan kuşların sesli kanatlarında
Üzüntüm gökkuşağı olurken gözümde
Akıttığım gözyaşları penceremde hâlâ
Odamdaki çiçekler su beklerken
Gözlerim hâlâ semâda
Derin uykuların teselli edicisi
Bir kutlu rüya görmüşçesine
Uyandım hep,uyandım rahatça
Saatimin yelkovanı koşuştururken
Nasihat ediyor bazı meselelerime
Yosun tutmuş kaldırım taşlarıma
Ayaklarımın basmadığı yerlere
Ellerimin cebinden çıkmadığı yerlere
Zamanı sıkıp avucuma alıyor ve
Bardağımda ilaç gibi içiyorum
Yudumlanan sabah sessizliği
Diriltici havasını kükretiyor
Odamın bana açtığı kucakta
Misafir olduğumu anlıyorum
Adımlarımla balkona çıkıyorum
Beton yığınları arasında bir ağaç
Görüyorum..
Kahramanlık türküsü söylüyor gibi
Uzaktan gelen birisini karşılayacakmış gibi
Yaprakları eşliğinde raksediyor
Heyecanı yatışıyor,misafir geliyor
Yani…
Güneş doğuyor.