Hafakan Şiiri - Arif Arslan

Nerden çıktı bu sessizlik
Duruşunda bakışında ve gülüşünde
Kayboldu vahşiliğin ve hırçınlığın
Hoşlanmadım bundan
Hem de hiç…

Kadın sakinleştiği zaman tehlikelidir çünkü
Korkular, hafakanlar bekler geleceği
Başka hesaplar vardır ardında
Başka şeyler girer devreye
Uğursuz, kademsiz şeyler…

Bir sükûnet yaşanır kopmadan önce kızılca kıyamet
Fırtına öncesi sessizlik,
Ölüm öncesi canlılık gibi…
Sonra başlar gümbürtüler
Dalaşmalar, dırdırlar, kavgalar, didişmeler
Dört bir yanı sarar hafakanlar ruhumda
Sıkılırım, boğazıma halkalar geçmiş
Ellerime kelepçeler takılmış gibi…

Beni korktuğuma uğratmayacaksın değil mi?
Hafakanlar sarmayacak yüreğimi;
Beynim karınca yuvası gibi olmayacak değil mi?
“Hoşça kal” diye bırakıp gitmeyeceksin umarım
Beni terk etmeyeceksin değil mi iki gözüm?
Beni sensiz bırakmayacaksın değil mi?
Beni bensiz, beni sensiz bırakmayacaksın…

Benim yeni bir yalnızlığa
Yeni bir sensizliğe tahammülüm yok
Çekemez gönlüm bu acıyı
Yüreğim bu defa çarpıntılara katlanamaz
Duruverir ansızın ve kalırım masa başında
Kalırım ellerim klavyenin tuşlarında
Ay yazarken, ay tutulmuş gibi
Güneş yazarken araya bulut girmiş gibi…

Hafakanlar bastı yine kalbimi
Beynimi cüceler sardı
Gönlümü eski çarpıntılar…
Sen de yoksun yanımda…
Yüreğim askıda kaldı
Ellerim boynumda
Korkularım beni bekler yolumda…

04 Haziran 2005 Cumartesi