Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Yüreğinize sağlık gönül sesiniz hiç susmasınaydınlık umutlarla dolu olsun kaleminiz ilhamınız bol yarınlarınız mutluluklar içinde olsun saygı ve sevgilerimle.
çok güzel bir şiirdi Salim hocam beğenerek okudum sevgi ve selamlarımla kutlarım.
üstat yüreğinizin güzelliğinden dökülen dizeler ile harika bir şiir okudum etkilenmemek elde değil. kutluyorum şiir tadında kalın tam puan + antoloji ile selamlıyorum sizi ve güzel şiirinizi.++
Beğeni ile okudum,yüreğine sağlık arkadaşım.Tam puan.
yüreğinize kaleminize sağlık
farklı duygular başarılar usta
Salim Bey ..bu şiirde seyirci!karşıdan izleyen biri,belki sevdiği ,belki değer verdiği,belki yakinen tanıdığı,belkide tanımadığı birinin üzüntülerine sevinçlerine,göz yaşına gülüşüne,elemine kederine,yürümesine tökezlemesine,esaretine özgürlüğüne , dününe bu gününe bir şekilde tanıklık etmiş,ve öyle çok benimsemiş ki yüreği acımış,taşmış yüreğinin acısı kaleme anlatmış kalem kan kırmızı mürekkep ile yazmış yazmış,öyle çok duygulanmış ki mükemmel bir eser çıkmış ortaya ,önce bir başkasının acısıyla acılandığı için,sonra bu acıyı kağıda döktüğü için,ve bizlerle paylaştığı için sonsuz teşekkürler...Nicelerine yüreğinize emeğinize sağlık,selam ve sevgiler size ,gündüz puan verdim sistemden dolayı yorumum gelmedi,şimdi yorum tamam daha önce puan verdiniz diyor,anlayacağınız ikisi bir arada olmadı ama yılmadım...
Güzeldi duygularınız dilinize yüreğinize sağlık
Dudağın dan düşürsen de adını
Söz geçirememişsin kalbine
Yılların yorulmuş..Sen yorulmuş sun
Bir gün anlayacak seni..Sen de bilirsin ya
Yürek kapısı güm güm dövdüğün de
Yapa yalnız kalırsın sevgin ve nefret inle...
Dudaktan adı dökülsün, dökülmesin sevda engel tanımaz...Kutlarım, yüreğinize sağlık...
Alışırım demişsin yalnızlığa.
Ama alışamamış sın
Dudağın dan düşürsen de adını
Söz geçirememişsin kalbine
Yalnızlık yalnız Allah'a yakışır derler. Zor olmalı yalnızlık. Kalbine söz geçiremişse kişi, sevgisini silememiştir kalbinden. Kutlarım içtenlikle. Zevkle okudum Salim bey. Nicelerine. ESENLİKLE...
Bu şiir ile ilgili 55 tane yorum bulunmakta