Hadi Sen Söndür Şiiri - İbrahim Ocak

Bir gül vardı çıkmazdı hatırımdan
Güneş öpmüştü gül dudaklarından
Maytap yansımıştı al yanaklarından
Bülbüller yuva kurmuştu dudu dillerinde

Dün uzaktan gördüm onu gizlice
Yalnızlık resmi çizilmişti yüzüne
Güller solmuştu gülistan teninde
Çiğ düşmüştü ışıl ışıl gözlerine

İçinde gizlidir hüznün busesi
Zor gelir bilirim hicran yarası
Ara sıra bir küçücük tebessüm arası
O da hüznün maskesi

Gözlerin dalar umutsuzca sonsuza
Unutulmuşluğun kahreden akşamlarına
Yitik sevgiler vefasızlık aklında
Bir de içinde hiç dinmeyen delicesine fırtına

Kaderin değildi terkedilmek
Sitem etme kadere sen seçtin bu gününü
Sen yaktın yürekte yanan hüsran kandilini
Hadi sen söndür söndür söndürebilirsen