Hadi Ordan Şiiri - Serdar Özkan

Sene 1988..
Mardin'in kızıltepe ilçesine bağlı "sürekli" isimli bir köyde,
ilkokulun 4. sınıfında okuyan bir talebeyim.
Yoksul, ve flu bir yaşamın tek renkli karesidir bu resim.

Babaları ile hiç gözgöze gelemeyenlerin,
annelerine hiç sarılamayanların,
içindekileri hiç kimseler ile paylaşamayanların,
acımasız bir hayatın tüm salvolarına direnenlerin,
damarlarındaki kanın delice aktığı delikanlılık zamanlarının,
mağrur vakitlerin, geceler boyu kurulan hayallerin,
gelecekten umut bekleyen,
ama asla tünelin ucundaki ışığı göremeyenlerin resmidir.

Hiç unutmam!
Benim yaşadığım köy;
okulun bulunduğu bu köye iki kilometre mesafedeydi.
Yaşadığımız köyün yanıbaşından nehir misali bir dere geçmekteydi.
Ve bizler, okula gidebilmek için her sabah
dereden akan o azgın suyun üstünden
ucu dışarda olan kaya parçalarına basıp karşıya geçirdik.

Okulda öğretmen müsvettelerinden bi ton dayak yerdik.
özellikle kış aylarında akşam karanlığında ancak eve dönerdik.
Eve geldiğimizde, teneke ile alınan "vita" yağında
itına ile kızartılmış tandır ekmeği yerdik.
Ya da bir parça ekmeğe o yağdan sürer,
üstüne biraz toz şeker serper günü öyle berteraf ederdik.

Kendi adıma söylüyorum;
benim hiç özenerek giyebildiğim bir elbisem olmadı.
Eskilerden bahsederken anlatabileceğim bir çift ayakkabım olmadı.
İki sene öncesine kadar
hayatım boyunca kutladığım bir doğum günüm olmadı.
Akranlarımızdan sakladığımız
elbiselerimizdeki yamalardan hiç bahsetmek bile istemiyorum.

Yani demem o ki dostlarım;
Ben ve benim gibiler bu hayata tırnaklarımızla tutunduk.
Bizi ordan oraya savuran rüzgarlara umudumuzla karşı koyduk.
Ve bu günlere gelebilmek için çocukluğumuzu, gençliğimizi kurban ettik.

İşte bundandır şiire musallat oluşumuz.

Hani "bu ülkenin ekmeğini yediniz lan" diyenlere,
oturdukları koltuklardan ahkam kesenlere,
karanlıkta kılıç sallayan her bir keresteye söyleyecek bir çift sözüm var;

"Hadi ordan..."