Seviyorum yazmayı. Yazdıklarını okumayı. Öyle çok duygu var ki anlatmak istediğim anlamanı beklediğim. Oysa; sessiz bir köşede durgun ve kendi varlığından yakınan bir tohum gibi savruluyorum yalnızlığın keşmekeş yokluğuna.. Yazamıyorum okuyamıyorum son zamanlarda.. Tükenmek bilmeyen seni kaybetme korkusu sarıyor çürümüş ruhumu.. Elimi oynatsam kaçıp gidecekmişsin hissi yitiriyor içimdeki mutluluğu, dudaklarımdaki gülümsemeyi siliyor yokluğunu yaşama ihtimali..
Zaman öyle çelimsiz ve durağan.. Her sabah kulaklarımı sağır eden özlem çığlıkları ile boğuşuyorum. Boğuluyorum çoğu bulutlu havalarda, ellerim çatlaklarla dolu, zihnimde hasretin mübadelesi, her seferinde yenilgiyle sonuçlanan heyecanlarım. İçime sarmaşık misali dolanan ve yakamı bırakmayan bu keder silsilesinden geriye, gözlerinin, ellerinin, saçlarının ışıltısı kalıyor. Uçurumun kenarındaki dal gibisin, bütün gücümle tutunuyorum sana bırakma istiyorum, kopma.. Düşmek istemiyorum sonsuz bir boşluğun dikenli koynuna.
Sesine ihtiyacım var boğazıma düğümlenen manaları dillendirebilmem için, susma o yüzden, sessizliğin buharlaştırıyor benliğimi. Ben gidiyorum başka bir adam geliyor sen susunca, öyle kendine güvensiz, öyle sus pus, kuşkucu,devamlı bir cevap peşinde koşturan.. Anlamı anlamsızlaştıran bir adam...
Az çok beklentilerini biliyorum, neyi sevdiğini, neye güldüğünü, neden ağladığını.. Benden beklentilerinin farkındayım.. Ama sen sessizken kilitlenmiş bir kapı gibiyim, hareketsiz ve kendini ifade dahi edemeyen.. Belki benimde senden beklentilerim var ve biliyorum ki bu kilitli kapının anahtarı sende aslında sende farkındasın bunun. Açamıyorsun, açtırmıyor adını koyamadığım bir his.. Ya bana delicesine kızgınsın ya da dargınsın bir sebepten.. Konuşmalısın işte sırf bu sebepten, hatta haykırmalısın bütün avazınla..
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta