Hadi kalk.
Hadi kalk da
Gökyüzünde belirmesin suretin
Bakmasın gözlerimin içine içine
Beni neden bıraktın dercesine...
Hadi kalk.
Kalk da
Boşa kürek çekmesin zaman
Duracaksa dursun ya da çatırdasın bir yerinden
Sen yoksan zamanın ne önemi olabilir ki zaten.
Hadi kalk.
Kahkahalarınla döndür dünyayı yeniden
Döndür ki
Sen uyurken göz bebeklerinin dünyanın merkezi olduğunu görsün herkes, bilsin.
Kalk, kalk da
Birer birer çıkarayım dikenleri
Ellerimden, dillerimden, canımdan.
Kalk.
Kalk da gel.
Güneşin başı öne eğik
Işıklar ise utanç acizesi içinde.
Sen yoksun.
Sen, yoksunum.
Yokluğun da yarattığın yıkımları gör.
Dünya yörüngesini şaşırmış,
Ne yaptığını bilmez.
Savrulur bir o yana bir bu yana sonbaharda dökülen yaprak misali.
Yıldızlar dahi tutunamaz olmuşlar gökyüzüne,
Birer birer düşüyorlar şimdi cemre gibi toprağa.
Kalk artık Allah aşkına!
Umudun ayaklarına kapanmaktan yoruldum
Gözyaşlarımın sağanağı altında ıslanmaktan usandım.
Ne denilebilir ki
Bir intizara, bir yokluğa bundan gayrı.
Yokluğunu anlatacak bir şiir yok,
Ona hizmet edecek sözcükler ise bir hiç.
Sen ki karşıki dağım
Yerle yeksan olma.
Sen ki kalbi çeşmim.
Çeşmimi kurutma.
Ey dilimin sözü!
Kalbimin özü duası
Kalk.
Kalk da gel.
Bir güvercinin gözlerinden gülümse hayata
Gülümse de
Tüm çiçekler avuçlarında yeşersin...
Kayıt Tarihi : 16.6.2017 00:49:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
