Hadi Gel! Şiiri - Mahmut Özkoca

Köşe sonunda bir yaprak
pusuya durdu
Üzgündü sararmıştı solmuştu
Karanlık gözlerime vuruyordu
Gölgen, karanlıkta kayboluyordu
Gölgen karanlıkta, kayboluyordu
Gölgen karanlıkta kayboluyordu...
Gölgem gölgende ağlıyordu...
Yalnızdım köşe sonunda
pusuya durdum
Üzgündüm sararmıştım solmuştum
Ayaklara düşmüştüm
ağlıyordum
Karanlık gözlerime vuruyordu
Gözlerimi kamaştırıyordu...
Apansız susuyordu sokak lambaları
Apansız yanıyordu gözlerin
Birdenbire çığlık susuyordu
Birdenbire var oluyordun
Birdenbire yok! .
Bir varmış bir yokmuş gibiydi
Ne vardın ne de yok
Gün doğuyordu ölüdeniz ’e
Gölgemi arıyordum
Gözlerini arıyordum
Ellerimi arıyordum ellerinde
Saklıkent’te saklanıyordun
Ören’de arıyordum
Günlüklü’de soruyordum
Köşe sonunda kayboldum
Üzgün sararmış solmuştum
pusuda kaldım..!

Gölgem kayboldu ağladı
Gölgen doğdu gözlerime
Işıl ışıl sözlerin
Yalnızlığını aldı
Getirdi..
Yalnızdım...
Şimdi
Yalnızlığınlayım
yalnız değilim!
Bir bak bana
Gördüğün sen misin
İşte paspatur’da aynaya baktım
Gördüm yüzünü
Bir daha bak bana
Gördüğün sen misin
Sen değilsen bu yüz kimin
Bu eller kimin
Ben seninleyim
Sen benimle
Kimi bekliyoruz biz
Köşe sonunda seninle
Bir ilk yaşıyoruz
Bir de son seninle..
Şövalye adası’na gidelim
Hadi gel...
Hadi gel
Bir-iki olmaz
İki - bir olabilir...
Hadi gel
Birebir eşleyelim hücrelerimizi...
Hadi gel
Bu evren bizim
Aşklarını da al gel
Beni de getir gel...
Köşe sonunda bir yapraktım
pusuya durdum
Seviyordum sevdirildiğin kadar
Ve kalbinden bana akan sevgi kadar
“her şeyin bir nedeni her nedenin bir bedeli var”
Bir yapraktım
Üzgündüm sararmıştım solmuştum
Köşe sonunda ağlıyordum
Seninleydim seni kaybetmiştim
Kendimi arıyordum seni buluyordum
Hadi gel! ..
Gidişlerinde bile bana gel
Gittiğin çok oldu
Hadi gel...
Hadi...
...gel! ..
...gel! ..