Hadi bir sigara içelim....

Hadi Bir Sigara İçelim

Senle ben…
İki ayrı uçta,
iki ayrı şehirde,
iki ayrı sinirin tam ortasında,
iki inat gibi duruyoruz.

Sen bağırıyorsun bazen…
Öfken bana değil,
içinde biriken susmalara çarpıp dönüyor.
Ben susuyorum,
çünkü neye kızdığını,
asıl neye yenildiğini biliyorum.
Hedef ben değilim —
ama kelimeler içimden geçiyor.
Yine de sessizce duruyorum orada,
çünkü biliyorum:
“Bu kavga bana değil…
kişisel algılamıyorum,
çünkü seni seviyorum,
çünkü seni anlıyorum.”

Ama sonra ne oluyor biliyor musun?
“Hadi bir sigara içelim,” diyoruz.
Ve o an,
önceki tüm tartışmaların üzerine
bir suskunluk örtülüyor.
Ne söylediysek öncesinde,
dumanın içinde dağılıyor.
Ortalık susuyor,
biz de yavaşlıyoruz...
Sanki inatlarımız bile
oturup dinlenmeye geçiyor.

Ben içimden bir perdeyi aralıyorum,
sen de yavaşça sesini o aralığa bırakıyorsun.
Sanki aynı saatte aynı geceye bakıyormuşuz gibi,
aynı dumanda susuyoruz.
Kelimelerden değil,
hâlimizden hafifliyoruz.
Sen içindekini söze dökmüyorsun,
ben de duymam gerekeni hissediyorum.

Senle ben…
Çok farklıyız.
Sen sabahları susuyorsun,
ben geceleri açılıyorum.
Ama ne zaman canım sıkkın olsa
mesaj geliyor:
“Ne oldu, sen sessizsin bugün?”
Ve ben —
kimseye anlatamadığım ne varsa
sana döküyorum.

Sen de öyle…
O dışarıdan kabuk kabuk görünen halin var ya,
ben onu söke söke değil,
dinleye dinleye anlıyorum.
Sen hiç “yardım et” demiyorsun,
ama ben sesinin düşüşünden
nereye bastığını anlıyorum.

Biz seninle
sevgili değiliz,
dost gibi değiliz,
aşk desen yetmez…
Bu başka bir şey.
Birbirimizin her hâline
“gitme” demeden bağlıyız.

Gündüz mesajlaşıyoruz,
“Uyandın mı?”’larla.
Geceleri konuşuyoruz,
“Saat kaç olmuş, biz yine buradayız,”’larla.
Ne eksik var,
ne kararsız…
Biz ne olduğumuzu birbirimize anlatmadan da biliyoruz.

Bazen susuyoruz,
birbirimize sinirleniyoruz,
kırılıyoruz...
ama sonra
“Hadi bir sigara daha içelim,” diyorsun,
“sonra geceye teslim oluruz.”
Ve o an,
hiçbir kelimeye gerek kalmıyor.
Ne söylediysek,
ne sustuysak,
hepsi bizde kalıyor.
Çünkü konuşmak değil,
yan yana susmak yetiyor.

Biz birbirimizi sevdiğimizi söylüyoruz,
ama yüksek sesle değil…
Bir bakışın ortasında,
bir “iyi ki”nin ucunda,
bir suskunluğun kıyısında dile geliyor.
Söz değil bu bağ
bir alışkanlık değil,
bir kalma biçimi.

Bu bağda ad yok…
Ama gidişi de yok.
Çünkü biz
ne susarken vazgeçtik,
ne küsünce eksildik.
Gitmek için değil,
kalmakla büyüdük.

Senle ben…
İçine gömülen ama birbirinden vazgeçmeyen
iki kalp gibi duruyoruz.
Aynı şehirde değiliz,
ama aynı cümlede susuyoruz.

Ve gecenin en saçma saatinde bile,
ikimiz de aynı anda yazabiliyoruz:
“Hadi bir sigara içelim mi ? ADAM ( KADIN)