Hadi Beni Eksilt Kendinden

1.
hadi beni eksilt kendinden!
yüzünden düşürdüğün ısrarın hıncıyla
düğümlenen dilinin mühründen,
önce gözlerimden başla
ışığını al gözlerimin
kör bir rendeye vur
sölpük yüzümü.

2.
hadi beni eksilt kendinden!
paslı bir mengene ile kır kemiklerini
büsbütün iskeletiyle kendine doğru koşan çocukluğumun.
ve sağalt beni acılarımdan
şeytani bir histeriyle
o son uca vardır hüznümü.
ve yine iki kere sen dokun bana
yedi kış geçirdiğim
yedi kilitli kapılardan geçerek,
kalbimde açan bunca fûcür çiçeklerinin
hırpani yorgunluğuna inat!
belki bundandır dedim;
suya uyanan bunca kırgınlığı
içimin eksik ukdesinin.

3.
hadi beni eksilt kendinden!
sonra arındır acılarımdan.
vaftiz et fresk bir sanattan
bir tabloya sarkılan kinimi.
son akşamına sürç dilimdeki zehri
dilim ki bir engerekti,
kendi kendini bir hummayla koyultan.
beni o son raddeye vardır!
iyiden al daha kötüye vardır!
taşların unutulmuş yüzüyle gömülen yüzümü;
yüzüm ki Jan Dark'ın gözlerindeki onurla
cüzzamlı sularda yumulan.
çarmıhına gersinler o son akşamına beni.

4.
hadi beni eksilt kendinden!
sonra düşür gözlerinden/özünden ve sözünden
bir gün bir iğne deliğinden sesleneceğim elbet!
kalbinden kovulduğum
o tanrının kulaklarına;
sevinirken/iskeletine/kalbimizin
bizi kendimizden mahrum bırakan
o kukla tanrının;
evreninden düşürün beni diyeceğim!

işte! sırf bu yüzden gözlerine bakacağım karanlığın,
sırf bu yüzden gözlerine bakacağım ışığın,
sırf bu yüzden gözlerinle gözlerine bakacağım ölümün!
sırf bu yüzden yerçekimini alın
evrenini ruhumun...