Hadi Şiiri - Yahya Harbalioğlu

Sönmüş bir yangındı sanki gökyüzü
Gitgide ufalıyordu yıldızların közü

Yarım ay sönmek üzere olan son cılız alevdi
Bulut parçalanmış karamsar bir devdi

Gözlerin gibiydi donuk ve solgun yakamoz
Bakışların buzunu sökemezdi hiçbir balyoz

Gece gibi karanlıktı aşkımızın hikayesi
Sessiz bir son bekliyordu bu piyesi

Sessizliğin sonun en açık izahıydı
Sukskunluğun evet yalnız çarpan kalbin günahıydı

Baştan demiştin bana bu sonu seni dinlemedim
Ezberimdeydi çünkü o anda da Fuzuli Emrah Nedim

Sevdayı bir ödül bildim sevgiliye sunulan
Ne zor şeymiş meğer ulan

Elde olmuyor işte aşkın tükenişi
Deli eder insanı zalim feleğin işi

Esti rüzgar o gece savruldu yaprak
Esnedi dallar derin uykusundan uyanarak

Görmedi bile yaprağın koptuğunu
Ses çıkarmadı ayrılığa oysa beklemiyordu bunu

İşte böyle ellerimde öldü bu sevda
Su altında kaldı baharın sardığı ada

Ölsem ancak unuturum şubattan soğuk martı
Kristal karanlığa çarpıp parçalanıyordu sesiyle her martı

Bağırıp çağırdı martılar senin sessizliğine inat
Keşke bende de olsaydı bembeyaz bir çift kanat

Uçup bulsaydım da getirseydim aşkımızı
Dinebilseydi sessiz çığlıktaki sızı

Bulut direniyordu rüzgara
Gerçi rüzgar durdu bir ara

Sonra savurdu yine bulutu martıyı yaprağını saçlarını
Dondurdu soğuktan bakışlarını ve İstanbul'un dilenci açlarını

Zamana ve sana direnmek istiyordu yüreğim
Gülüşünle baharı getirmekti dileğim

Oysa ışıkları el ele verseydi bile İstanbul'un yıldızlarla
İmkanı yoktu aynı ateş tutuşmazdı o rüzgarla

Mart soğuktu gece soğuktu rüzgar çok soğuk
Bakışın hepsinden beter soğuk buğulu ve donuk

Mevsim dedim zaman dedim geçer dedim
Beleş hayallerin acısını çok pahalı ödedim

Baktın sen sadece karanlık boşluğa baktın
Konuşsan kim bilir nasıl cümle kuracaktın

Ama hayır senden hiçbir söz gelmedi
Duyduğunu fark ettiğim son sözümdü:'Hadi.'