Hacıpaşa köyü Şiiri - Adem Korkmaz

Köylerin en garibisin diye
Sana hiç kızmadım Hacıpaşa

Hüzünlüyken taşlı yollarını adımladım
Atlar gibi hırçınlaşıp,yüreğime hararet çöktükçe
Kayabaşında bagrımı verdim rüzgarlara

Aşağı kuyuyu mesken ettim,and içtimde,
Bazen senin için öldümde
Sen beni saymadın Hacıpaşa,

Mutluluklar taddırmadın demiyorum,
Sadece sahteydi,
Yalncıydı mutluluk yağmurların

Gözlerimize inerken katran karası gecelerin,
Üç beş loş ışık,üçbeş virane
Ölümsüzleşiyorudu üçbeş Ahmet,üçbeş Zeynep,

Kar çiçeği gibi dimdik ayakta
Mor kokulu sevdaların vardı Hacıpaşa

Sen hiç gülmeyi beceremedin,
Sevmeyi zaten beceremiyordun

Hüsran kokulu hikayelerin vardı,
Gülen sadece çocuklarındı,

Neden bu denli tasalısın,
Unutma ki sen! Benim,memmlektim,köyüm Hacıpaşamsın.

En insani davranış, bir insanın utanılacak duruma düşmesini önlemektir