Bire Hacı Bekir emmi:
Ben sana demedim mi?
Şimdi sözüme geldin mi?
Bak sözümü dinlemedin,
Keşke şehre gelmeseydin.
Çiftliğin yok maraban yok,
Yaya kaldın araban yok,
Kimse ile meraban yok,
Dostlarını mı özledin?
Keşke şehre gelmeseydin.
Ekmek beleş aş beleşti
Beton yoktu,taş beleşti,
Tezek çoktu kış beleşti,
Kahrı çekilir mi derdin?
Keşke şehre gelmeseydin.
Ne olur köyde dursaydın,
Harmanını savursaydın,
Üç beş fakir doyursaydın,
Burda hayrın olmaz senin
Keşke şehre gelmeseydin.
Paran vardı, hatır vardı.
Taksin yoksa katır vardı.
Mezar vardı, yatır vardı.
Ölsen nesine ki elin.
Keşke şehre gelmeseydin.
Benim gibi sende yandın.
Şehrin nesine kandın?
Sen neşeli bir adamdın,
Düşünürsün derin derin.
Keşke şehre gelmeseydin.
Yorgan yatak yünün vardı,
Yaşanacak günün vardı,
Betin benzin de sarardı,
Neden tutmuyor ellerin.
Keşke şehre gelmeseydin.
Yaşın elli olmuş şurda,
Ümitlerin olmuş hurda.
Aradığın yok ki burada.
Tükeniyor ümitlerin,
Keşkeşehregelmeseydin
Kayıt Tarihi : 22.5.2008 12:42:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Köydeki bütün malını mülkünü satıp şehre giden,şehrin varoşlarında kaybolup giden, ve köyüne dönmek isteyip dönemeyen Hacı Bekir Emmi nin şahsında tüm köylü kardeşlerime ithaf olunur.

TÜM YORUMLAR (1)