Hace Ahmed Yesevi Şiiri - Emrah Bekci 2

Yesi şehrinde doğdu bir nur gibi,
Türkistan’a yayıldı ahlakı, sevgisi.
Küçük yaşta öğrendi Kur’an’ı, sünneti,
Ahmed Yesevi’ydi bu yolun rehberi,
Kıyamete dek sürecek nefesi.

Arslan Baba’dan aldı ilk irfanını,
Hak yolunda aradı hep fermanını.
Yunus’un gönlünü tutuşturan alev,
Pir Sultan’ı deryalara sürükleyen seher,
Onun feyzinden yayıldı bu hikmet.

Alperenlerin gönlünü tutuşturdu,
Türkistan’dan Anadolu’ya ışık oldu.
Tahta oturmadı, toprakla hemhâl,
Horasan erenleri onun dizinde,
Bir ulu dergâh kurdu, tohumlar ekti.

Divan-ı Hikmet’te sırlar döküldü,
Her dizesi aşkı, tevhidi söyledi.
Arapça, Farsça ötesinde,
Türkçenin özünü nakış gibi işledi,
Milletine yol açtı, gönül besledi.

Hace Bektaş Veli, onun izinde,
Mevlâna’nın ruhu, o hak yolunda.
Yunus Emre’nin dilleri saran sesi,
Ahmed Yesevi’nin nefesiyle dolu,
Her çağda yankılanır bu irfan yurdu.

Türk’ün öz ruhunda derin bir maya,
Horasan’dan yükselen bir ay doğmuştu.
Onun nasihatinde tevazu, erdem,
Dünyayı bırakıp Hak’ka yönelen,
Bir milletin önderi, kalpte bir mühür.

Dervişlerin otağı, gönül bahçesi,
Cihanı aydınlatan bir hikmet meşalesi.
Onun yolunda yürüdü nice nesiller,
Anadolu’nun bağrında filizlenen güller,
Bu ışıkla yeşerdi Türk’ün değerleri.

O bir sır taşıdı hakikatten öte,
Toprağın altında bile bir çerağ yaktı.
Yetmiş üç yaşında çekildi çileye,
Tevazu ile yaşadı, halkla hemhâl,
Ahmed Yesevi, Türk’ün gönül sultanı.

Hikmetle dolu öğütleri,
Birlik, sevgi, adalet hep dilinde.
Türk milletinin ruhunu dirilten o,
Tarihten geleceğe uzanan izler,
Her gönülde yankılanır onun sözleri.

Hace Ahmed Yesevi, bir nur, bir kutup,
Türkistan’ın kalbinden yükselen umut.
Birlik, beraberlik, kardeşlik onun yolu,
O ki Türk milletinin ruh aynası,
Çağlar ötesine süzülen sonsuz bir seda.