Hâce Şiiri - Macit Kuruçay

rûhun rûhumdan geçiyordu
ayyuka çıkmıştı gözlerinin rengi
yeni doğmuş ceylan yavruları
örse çekice vuruyordu alelacele
titrek
ince
demir dizlerini
merzuk leoparlar pusuda
soluksuz
biliyordu dişlerini

gel gör ki
şu dalgaların sesi
içim de heyelân
içim de elim mâvi bir rüyâ
asla parçası tamamlanmayan
yüzüme akseden rakseden ay
yüzümü saçlarımı okşayan elsiz dilbaz rüzgâr
şu başımda ki alacalı bulut
bir telâş bir telâş
nereye gidiyor ki
tut ki ocakta yemeği var unutmuş
tut ki memleketten acı bir haber var
almış ellerine iskarpinlerini

denizin elmas sırtını sürüyor
ağır bıçakları ile ışıklı revnaklı gemiler
avuç avuç ay ışığı ekiyor
bol bol şaçıyor
heybesinden
terli kaptanlar
topluyor martılar deşilen taze denizin ganîmetini
taptaze dalından ay ışığı yiyorum
ballanıyor avuç avuç nektarı
gerdanıma damlıyor
içiyorum

yosun tutmuş kayaları
sağlam olur denizin mayası
yıkadı kirli tuzlu gömleğimi
kuyruksuz bir deniz kızı
yeni çıktı sudan o da tuzlu
dal gibi bir kız unutmuş ağlamasını
sıvazlıyorum omuzlarını aşağı doğru kaygan
yukarı doğru soyuluyor pulları
sarışın tarlalar gibi ıslak saçları
güneşin içinden geçiyorum
bırakmazlar ki ağzının tuzu ile ölemezsin bile
doyamaz kanamazsın mahşer gözü ile sinesine

kokuyor bülbülün nefesi
gülleri ne zaman vurdu ki bu sası
rûhunu kaybedenler âvâre
gömülmemiş yakılmamış cesetleri
dolaşıyor umacı kabîle
kul kulu güdüyor
satılıyor haraç mezat bir köle
etine dişlerine bakıyor muhteris hâce

kuşların hayırduâsını aldım bir vakit
avcılar avının ya başını hedef alır ya da kalbini
ne çirkin ki bu gez bu göz bu arpacık
yağmur suyu içtim avuçlarından
kar suyu içtim dudaklarından
keskin nişancılar nefes almaz macit

çamurda koştum çoraplı ayaklarımla
nerede çıkardımsa postallarımı bulamadım
çalınmıştır belki de
bastığım yer derin kaygan vıcık vıcık
sonra başımda uçak kadar leylekler vardı
karaltı karaltı
yağmur altı
göçmen değil yerleşik hayattalardı
bir câmiye sığındım
kırdım çıra dizlerimi ısındım
o ki benden daha temiz daha berraktı

21 Nisan 2018 Cumartesi