Hacamat Şiiri - İsmail Uysal

Üstünden yıllar da geçse unutmam
Nisandı, kalbimle eriyen kardı.
Turna zemheride göçse unutmam
O gün bana b/akan bir çift pınardı.

Yol aldı içimde tüm derelerden
Kesti ayağımı bastığım yerden
Yol verdiğim çile döndü seferden
Tepeden tırnağa ruhumu sardı.

Yol almış volkanı nasıl uyutsak
O ukala akıl gönüle tutsak
Biz çile hapını ne ile yutsak
Pınardan akan su bile kaynardı.

Yoruldum be gülüm bırak yakamı
Duruldum; üstümde hicaz makamı…
Bilsem hakikat mi yoksa şaka mı?
Bu aşkın içinde ne haslet vardı?

İsyanım dorukta, kazan kaldırdım,
Öfkeden aklıma bile saldırdım.
Aşkını hacamat ile aldırdım;
Kalbimden süzülen kan, günahkârdı.