Hac Hatıraları 28 Veda Tavafı

VEDA TAVAFI

Hocalarımız bu akşam veda tavafı yapacağımızı söylemişlerdi. Gerçi biz hocalarla hareket etmiyorduk. Onlara uysak ancak bir umre yapabilecektik. Toplu tavafa da katılmamıştık zaten bu konularda bizim hocalarımız sınıfta kaldılar.

Servis araçları da iyice azaldı. Mahbes-ül Cin’de Türk hacılarından sadece bizim kafile kalmıştı. Bazen Endonezyalıların otobüslerine binmek zorunda kalıyorduk. Bazen de araba tutup öyle gidiyorduk Kâbe’ye. Bu akşam da kafile ile beraber gittik, ama kafile ile yapmadık tavafımızı. Biz ve bizim gibi olanlar tavafların ayrı yaptılar. Kafilemiz çok ağır hareket ediyor. Ve kafileye uymak zor oluyor. Hele de yanında ihtiyar biri varsa. Kafilemiz veda tavafı yaparken, biz normal tavaf yapıyoruz.

Bugün son günümüz diye sabah namazına erken gittik. Sanki hiç gidenler olmamış gibi yine her yer dopdolu. Namazdan sonra veda tavafımızı yapıyoruz. Hüzünlenenler, ağlayanlar, garip sarip el sallayanlar, mahzun bakışlarla Kâbe’yi süzüşler sona eriyor. Allah bir daha ne zaman nasip eder. Bilemiyoruz tabi ki. Elveda diyerek geldiğimiz memleketimize dönme hazırlıklarına başlamak üzere Beytulallah’tan çıkıyoruz. Teyze çocukları ve bacanaklarla da vedalaşıyoruz. Onlar bizden çok daha şanslı. Bizden 10 gün önce geldiler, biz onlardan önce gidiyoruz. Hiç adil oluyor mu? Ne yaparsın ki kader öyle istedi.

10.00 sıralarında otele geliyoruz. Kafilemizdekilerin bir kısmı eşyalarını aşağıya indirmişler, bir kısmı da indirmeye çalışıyorlar. Bizde eşyalarımızı otelin önüne güzelce dizdik. Ve gelecek otobüslerimizi beklemeye başladık. Öğle namazı yaklaştı. Gelen-giden yoktu. Ben kimseye görünmeden Kâbe’ye gittim. Endonezyalıların otobüsü ile gittim, yürüyerek geri geldim. Hala gelen olmamıştı. Otelimizin önünde güzel yeşil bir alan var. Orada ağaç gölgelerinde otobüsleri beklerken, muhabbet ediyorduk.

İkindi namazına da gittim. Dönüşte taksi tuttum her ihtimale karşı. Lakin yine gelmemişti otobüsler. Baktım hala gelmediler, akşam namazına da gittim. Kâbe’de kıldığım son namaz akşam namazıydı. İlk gelişimizdeki ziyaret tavafı için kıldığımız namazı saymazsak, sabah namazıyla başladık, akşam namazıyla noktalıyoruz. Tam yatsı namazına gitmeyi düşünürken arabalarımız geldi. Eşyalarımızı bir kamyona, kalanları da otobüslere yükleyip yatsı namazımızı Binbaş camisinde kılıyoruz. Ve ayrılık saati başlıyor.

Sabah karanlığında geldiğimiz Mekke’yi, akşam karanlığında bırakıp gidiyorduk. Tekbirler, salâvatlar ve telbiyeler getirerek başlayan yolculuğumuz, hocalarımızın Kur’an okumaları, ilahi söylemeleri ile devam etti. Sonra da Mekke ve Medine ile alakalı ilahi kasetini teybe koyup onu dinleyerek devam ediyor yolculuğumuz.

Gidiyorduk; 20 gün içinde yapmaya çalıştığımız hacılık görevimizi ifa etmenin sevinci ile.

Gidiyorduk; bir daha buraya nasıl geliriz hesapları yaparak.

Gidiyorduk; kainatı O’nun hürmetine yarattığı, Hatem-ül Enbiya, Hz. Muhammed (SAV) in doğduğu, çocukluğunu ve gençliğini yaşadığı, evlenip olgunluk devresinin geçtiği Muhammed-ül Emin olduğunu ispat ettiği ve evlendiği, Resul olarak seçilip tebliğe başladığı, çektiği işkence, zulüm ve sıkıntıların yaşandığı mekanlarda nefes alma sevinci ile.

Yine Peygamberimiz ve arkadaşlarının İslam dinini tamamlamak ve yaymak için çektiği sıkıntıların, ıstırapların ve güzelliklerin yaşandığı yerleri görüp, bir nebze olsun o duyguları yaşamanın heyecanı ile. Allah’ın bize nasip ettiği bu nimetlere şükrederek. Rabb’imizin bu güzellikleri bize bir daha nasip etmesini dileyerek gidiyorduk.