TAVAF BÖYLE OLUR
Saat 10.00 sularında, yatağımın başında bir genç kaldırdı beni. Daha ben kimsiniz diye sormadan,
-Dün beni aramıştınız, dedi.
Anladım ki hala kızının beyi. Hala kızı hanımlar tarafına gitmiş. Oda mecburen benim yanıma gelmişti. Daha yeni tanışıyoruz. Erzincan’dan almış kızı götürmüş Almanya’ya. Kader bizi burada tanıştırdı. Hemen mutfağa gidip çay koydum üzerine. Orada da komşular bir pusula verdiler elime. Teyze oğlu Kerim ve Abdullah ve Bacanağım Süleyman ve eşleri tarafından bırakılmış. Pusulada “Geldik yine bulamadık. Bu son gelişimizdi. Biz sıramızı savdık, sıra sizde” yazıyordu. Anlayacağınız blöf yapıyorlardı. Kahvaltı yapıp, enişteleri yolladıktan sonra hemen hazırlık yapıp Kabe yollarına düştük. Günlerden Cuma, namaza yarım saat kalmış. Hemen bir taksi tuttuk. Son model bir cipe bindik. Arabistanlı vatandaşlar özel otoları ile bazen yolcuda taşıyorlar. Ama Allah rızası için değil. Medine’de de olmuştu böyle. Kısa bir mesafede olsa hemen para istiyorlar. Bunları namaza yetiştireyim, bu sevap bana yeter gibi bir zihniyetleri yok. 18 Riyal verdik. Tünelin başına geldik trafik tıkandı. Öyle bir tıkanıklık ki, açılacağını tahmin bile edemedik Yürüyerek gidersek belki yetişiriz deyip indik taksiden. Ama nafile yetişemedik. Ne üzücü bir olay. İlk cuma namazını kaçırdık.
Artık birbirimize iki yabancıyız.
Her ne kadar acı olsa, ne kadar güç olsa
Her şeyi evet, her şeyi unutmalıyız.
Her kederin tesellisi bulunur, üzülme.
