Habibem Şiiri - İsa İnce

hani ay tutulacaktı bu gece
ellerinde şemsiye
hani ne oldu o yağmur yüreklilere
pencere kenarına oturupta,
baktın mı geçen senelere
elinde bir su testisi,
gidiyor çeşme başına
ağacın gölgesinde bir çeşme var
bir de eksik tahtalı hayat
bir de yok mu benim hayal dünyam
yalnızlığım da acılarım kadar bayat

çok değiştim güzel yüzlüm
kimisi çökmüşsün diyor beni görünce
diyemiyorum ki, elimden tutan olmadı sen gidince
sen gidince, alıştığım herşeye yabancılaştım
baktığım, gördüğüm, güvendiğim her dağ yıkıldı
hani sen olacaktın ya habibem
ben duvarlara, duvarlar üstüme yıkıldı
hani, hani ay tutulacaktı bu gece

bu ateşi söndürmüyor yanaklarıma düşen çiğ damlası
gözlerinin başka yerlere dalması
ya da başka bir hikaye olması
gördüğün ya göz yanılması
ya da aşkların, akşamdan kalması
ne güzel manzaradır kim bilir
o gözlerinin uyanması
uyku kokan bakışların kim bilir
ne kadar masalsı, ne kadar destansı

pantolonu yamalıklı bir köy çocuğu
tebessümünde buldum ben seni,
ellerinde bilyeleri, tertemiz düşleri
ve saklambaç gülüşleri
anlamadım ki seni nasıl kaybettiğimi,
büyüdün mü yoksa sende
çözemedim ki nasıl gittiğini,
adını sayıklıyor hala sürünüşlerim

ay tutulmadı habibem,
bizim için değilmiş parıldayan yıldızlar
gün öte seyre dalmışım,
gökyüzünde ne bulut var ne de turnalar
hafif bir esinti geliyor sanki,
bilmem ki hangi bahardan
gönlümün duraklarına düşer mi yolun,
yoksa geçer misin durmadan

bu sorular zindan gibi çöküyor gündüzüme
eli bastonlu ak sakallı düşüncelere dalıyorum
seni kaybettiğimi anlamasın diye
kendimi bile kandırıyorum bazen
unutamıyorum bazen,
yeniden hatırlamak için seni
paramparça yüreğimin,
liğme liğme kırıntılarında bile sen varsın
hem ruhum kadar yakın,
hem de ecelim kadar uzaksın

sol yanım, can parem, yarım kalan hikayem
bu hasret kursağımda kaldı, yutkunamıyorum
benim nazlı ceylanım, karacam, gül tanem
gel artık, yaşıyorum ama tutunamıyorum...