Habib Umutlu Şiirleri - Şair Habib Umutlu

aylar oldu, yüzünü
sesini esirgiyorsun benden
oysa aşık için yalnızlığın
her anı bu kadar uzunken
katmerleşti sevdam, sen
seni unutmamı beklerken

sevdiğim bir insan her gittiğinde yanımdan
yüzümde bir kırışık daha peyda oldu

dilimde, Hâşim’den yadigarkalan bir kederli dize
“akşam, yine akşam, yine akşam”
ve “sayılı gün tez geçer” klişesi durmadan rahatsız ediyor

Çok uzak dağlarda
esen rüzgâr gibi bir şey
birikiyor içimde

“hey çocuk!
çocukluğum!
seni yaşamak istiyorum
yeniden, günahlardan uzak
mutluluğa yeni baştan ses etmek istiyorum
kollarımı olabildiğince açarak, gökkuşağına

aç müziği
ama benim dilimle olsun bugün, prangalara aşina dilim
annemin gözlerine vuran dilim, yasaklı zamanlarda

aç müziği ve gel otur karşıma
sana bir de kendi dilimle anlatayım hayatı

ne aşkın rayihasını taşıyan sözcükler kar etti, ne de biraz daha uzasa, dediğim ezgiler
şiirler yazdım biten günün son deminde teselli diye
ne gezer

ezgiler bunca inlerken, gelin giden kızının ardından iç çeken anne gibi
şiirler bunca yavanken ve bir gün daha tüm yaşanmışlığıyla giderken aramızdan ebediyyen

sabâ yelinden yok mu haber ey sâki!
anka konmadı mı daha yeryüzüne
sabâ’ya soracaklarım vardı, anka’dan alacaklarım

vakit kalmadı ey sâki!
ayrılık yıldızlardan daha uzak değilmiş

ben bir çocuk, on yaşındayım
çok ölümler, çok vahşetler ve çok ağıtlar gördüm!
siz bilmezsiniz uzaktakiler!
ben neler gördüm!
çok yaşadım!
çok gördüm!

bir rüzgar esecek apansız güneşin battığı yerden
soğuk, yalnız, ağlamaklı, yorgun
kuşlar gamlı baksın, saçaklardan çıkmasın, dercesine
çocuklar alsın gitsin uçurtmalarını…
rüzgar
birden esecek