Habîb Şiiri - Salih Şanlı

Gözüpek bir yiğit sevmişti bir dem sevgili
Hem seçilmiş bir er idi Habîb hem sevgili

Güzelliği güneşçe, inceliği hilalce
Dudağında tebessüm, gözünde nem sevgili

Cefâ onda, vefâ onda, safâ onda idi
Özünde asâlet, tavrında erdem sevgili

Seveni sevileni övgüde buluşturdu
Habîb Habîb olalı, olmadı zem sevgili

Sevgiliyi andı, öteleri özledi hep
Olmadı dünyâ gözünde bir dirhem sevgili

Özyurdundan ıraklarda ne hasretler çekti
Âşığa vuslatın müjdesi özlem sevgili

Ayak basışıyla dirildi kuru topraklar
Çöllere, bozkırlara uğur kadem sevgili

Yanardağlardan fışkıran ateş gibi aşkı
Denizlerce sel, dalgalarca deprem sevgili

Aşk ateşi nice sîneleri dağlamıştır
Bağrı yanıklara gözyaşı merhem sevgili

Âbıhayat gibi tatlıdır, ıstırab vermez
Aşk erine aşk yolundaki elem sevgili

Hayâle sığmaz sırları solukladı Habîb
Sonsuzluğun esrârında en mahrem sevgili

Eşsiz güzellikten başkası girmez gönlüne
Ne bu âlem, ne de öteki âlem sevgili

Aşkın bayrağını tâ ötelere yüceltti
Sevdâ göğünde dalgalanan alem sevgili

Otağını nereye kurarsa kursun gönül
Âşığın mâşukla olduğu harem sevgili

Gurbet kaderde var, keder vermez aşk erine
Ayrılıp kavuşmayı yazmış kalem sevgili

Sevgisiz kalblere, dizginlenmez arzûlara
Habîbin sevgisiyle vurulmuş gem sevgili

Aşkın uzun gecesini yıldızlar donatmış
Habîbin yüzünce mehtabta görkem sevgili

Gönül yapraklarını kıpırdatır usulca
Sevdâlar ummânından esen meltem sevgili

Habîbi anlatır bütün yapraklar kendince
Elmas elmas renk sağanağı şebnem sevgili

Kimine sözleri şeker, dili bal yazılmış
Kimine yüzü ay, gözleri badem sevgili

Böylesi bir gönüle giresim var aşk ile
Seveni boş çevirmez o ki mâdem sevgili

Eşsiz sevgiliye eşsiz bir bağış yaraşır
Şu gönlüme de sonsuz lûtuf kerem sevgili