Habersizler Şiiri - Yunus Emre Altuntaş

Habersizler

Ben ruhuma kıymığı batsın için
Hayata sürtüyorum kendimi

Hadise bu kadar basit cenahımdan
Bir otobüsün saatinde gelmesi kadar
Sonra çeviririm başımı
ve yaşarım içime çektiğim nefesin kayrasına

Kornişi düşmüş evleri saymayın evden
Kimsesizdir onlar içinde dolaşan olsa bile
Eğer ki geceye fener gibi açılmışsa mahrem
Kalmamıştır insan o kuytu hanelerde

Hayatı küçümsüyor değilim sakın ha
Bu değil derdim benim ki biraz
Hani bir ömür kırık serçe parmaklarıyla yaşayan
Otopside kırıkları kayda giren insanların hatırına
Birçoğumuz aşinadır buna biliriz
Habersiz yaşarlar habersiz ölürler kimsesiz
Ayak serçe parmakları kırılmıştır fî zamanda
Bilmezler, bilmemişlerdir, anlamamışlardır işte
Hepimiz o kadarız aslında bu kavgada
Habersizdirler kırıldıklarından
Habersidirler yaşamak çağrısını duymak kadar

Biz uçarı gülüşlerin ardında bir yığın ızdırap
Sırtımızda bir yığın kahkaha alıp götürürüz ötelere
Umursamazlar
Haberleri yoktur çoğunun gidişimizden
Onlar ki şu hayatta yaşamamışlardır
Asla
Kırılmazlar