Canının sıkıldığı anlarda boş sokaklarda gezmeyi çok severdi…
Yalnız başına herbiri yalnız olan sokak ışıklarının yanından geçmeyi aklından bile geçirmezdi…
Onların da yalnızlıklarını bozmamak için…
Hep aynı yerde bir anlık duraksar, derin bir nefes alırdı.
Kim bilir kaç kez saymıştı, yürüdüğü kaldırımları ve sadece son 2 sayışında aynı sayıyı tutturmuştu.
17454 evet bu kadar saymasına yetecek kadar yürümüştü o Arnavut kaldırımlarında…
Nice insan sevincini, hüznünü, mutluluğunu, ikiyüzlülüğünü, kinini paylaşmıştı bu kaldırımlarla
hemde hiçbirinin bir diğerinden haberi olmadan.
Haberimiz olmadan kimlerle ne duygular yaşıyoruz…
Kayıt Tarihi : 17.2.2010 00:04:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!