Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Her dizede,okuduğum her dizede derin bir duygu seli ve akıcılık beni aldı götürdü çok uzaklara...Yüreğine sağlık,kalemin iti olsun.
harikaaaa ******10 saygıalrımla yıldırım şimşek
K U T L A R I M
Yüreğinizi,güçlü kaleminizi tebrik ve takdir ederim,
İlhamınız gür,kaleminiz nur ve daim olsun,selam ve saygılar,
Ahengiyle, duygusu ile, akıcılığı ile bir sanat eseri. İmza atan yüce kalemi kutlar 10p.
Diğer şiirlerinizi de zevkle okuyacağımı,bu su gibi şiirinizi okuyunca anladım,sağol şairem
bu güzek dizeleri yazan yüregini ve yürekleriniz tebrike diyor saygıalrımla sunuyorum tam paun saygıalrımla yıldırım şimşek
Merhaba Gülnare Hanımefendi!
Muhteşem bir sitemnâme olmuş. Sizleri ve misafir kalemleri
can-ı gönülden tebrik ediyor, 10 puanla birlikte kabul buyurursanız iki dörtlükle bu kervana katılmak istiyorum.
Selam ve saygılarımla...
Haberin Olsun
Bil senin aşkından, nicedir halim
Dimağım yoruldu, lâl oldu dilim
Yine bu sevdadan, pişman değilim
Artık susuyorum haberin olsun.
Ne selamın geldi ne de bir haber
Ne gönderdin sitem ile beraber
Sen de kalacaksın benden bî-haber
Artık küsüyorum haberin olsun...
Mehmed İhsan Uslu
Hanımefendi
Şahane bir 6+5 di haberin olsun. Gönül denizimden dalga dalga alkışlarla 10
Kalbimi yaksada hicran bir yandan
Sensizlik bir yandan,devran bir yandan
Vuslata koşmayan cefan bir yandan
Daha susuyorum haberin olsun.
Dudaklarınızdan tebessüm, gönlünüzden ilham, artsın eksilmesin.
Saygılar...
Âlimoğlu
Danış ittiham et ağlat gözümü,
qezebin içinde görüm özümü.
Xecalet ellerim örtsün üzümü,
Sen niye susursan, susursan bele?
Sensiz hıçqırığa belenib kalbim,
Adını çekende titreyir dilim.
Ele kövrelmişem, sınmışam gülüm,
Sen niye susursan, susursan bele?
Tale eyireni höre bilmirem,
Bu deve yüküne gire bilmirem.
Atımı çapıram hara bilmirem?
Sen niye susursan, susursan bele?
SÜrüsüz, naxırsəz çodar olmuşam,
Özüm günahıma çidar olmuşam.
Tepeden=dırnağa qubar olmuşam,
Sen niye susursan, susursan bele?
Döyülmür günahım özüne gele,
Gözümnen,üzümnen nisgil töküler.
Tesellin bir sözdür bu Xezangüle,
Sen ise susursan, susursan ele.
Tebrik Gülnare xanım.Üreyimden geldi bu şerimi gönderdim üzürlü hesab et.
Bu şiir ile ilgili 76 tane yorum bulunmakta