Erzurumlu İbrâhîm Hakkı (rah.)’nın İki mahdumu vardır Birisinin adı Zakir diğerinin adı ise Şakir’dir
Zakir dâime zikirle meşgûl olur dünya ile irtibatını kesmiş bir hâlde yaşamaktadır Dolayısiyle Şakire de devamlı sitem eder Çünki Şakir uhrevîyatla alâkası olmayan fırsat buldukça meyhaneden çıkmayan bir kimsedir İşte bu sebepten dâimâ Şakirle münâkaşa eder Fakat Şakir o nu duymaz dinlemez yoluna devam eder
Bir gün İbrâhîm Hakkı (rah.) Evde sadece Zâkir olduğundan:
‘ZAKİR OĞLUM KALK ŞÖYLE BİR YÜRÜYÜŞE ÇIKALIM İKİMİZ BİRLİK TE’ der Ve evden çıkarlar yol meyhanenin önünden getiğinden oradan geçerken İbrâhim Hakkı (rah.) Meyhâneye bakar Şakiri masada demle niyor görür Zakire sen az bekle beni burda der ve Meyhâneye girer, Me yhâneciye ‘ŞAKİRİN BORCU NE KADAR’ der Meyhâneci söyler İbrâhîm Hakk merhûm öder ve çıkar giderler Bu arada Şakirde kalkar gelir mey hâneciye ‘HESABI AL’ dediğinde Meyhâneci ‘SENİN HESABIN ÖDENDİ’ der Şakir ‘KİM ÖDEDİ’ deyince ‘BİRAZ ÖNCE BABAN ÖDEDİ VE ZAKİRLE BERABER ŞU TARAFA GİTTİLER’ der
Şakir gittikleri tarafa doğru gider ve görür onları arkalarından takip eder Bir uçuruma, derin bir yara varırken İbrâhîm Hakkı merhum gök yüzüne bakar ki 39 TANE KUŞ ÜZERLERİNDE DÖNMEKTEDİR Esrar Ona ilhamen bildirilmiştir KIRKLARDAN BİR TANESİ VEFAT ETMİŞTİR Otuz Dokuz kişi kalmıştır Bir kişi istenmektedir Uçurumada varmışlardır
İbrâhim Hakkı (rah.) Zakire: ‘OĞLUM ZAKİR YARA ATLA’ der -Bunu Şakirde duymuştur- Zakir donar kalır Atlanacak yer değildir ki insanın parçası bulunmaz ordan atlayınca Şakir ‘BABACIĞIM GELDİM YÂ ÂLLÂH BİSMİLLÂH DİYEREK YARDAN AŞAĞIYA ATLAR ve uçar gider 39’u 40’a tamamlar
Buradaki esrar Âllâh yolunda seyreden Zakirin imân derecesi düşük tür, Zahiryata göre maddî âlemin kölesi olan Şakir’e ise İmânı kâmil hâ kimdir ki işte bu ahvâlde herkesin seceresi zahir olmuştur Dolayısiyle İbrâhîm Hakkı (rah.) O ehl-i zikir olan Zakir’ine:
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta