Ha Gönül Şiiri - Tayyar Yıldırım

Bitsin küçük dağları sahiplenme hevesin,
Kaf Dağı’nda çiçekler kokmaz imiş ha gönül.
O dağların başında kurtlar gezer sürüyle
Kurtlar leşin tadına bakmaz imiş ha gönül.

İlim olgunlaştırır insan olan insanı,
Kibre götürmez derler ne makamı ne sanı.
Elden bırakmaz asla; ilim,irfan ihsanı...
Alim; kini, nefreti ekmez imiş ha gönül.

Dua edip nebatat yalvarırken Rahmete,
Sevgi varken nedendir düşüyoruz mihnete?
Şu zavallı nefsimiz katlanmasa zahmete;
Hiç bir beden bu yükü çekmez imiş ha gönül.

Derin mana içerir erenlerin sözleri,
Kapansa da aslında, görür gönül gözleri.
Yaradan’ım manasız yaratmadı bizleri,
Sebepsizce kulunu, yakmaz imiş ha gönül

Hey benim asaletim, bu hallerin hal değil!
Ömrün geçip gidiyor, sandığınca bol değil.
Düşmüşsün bir çığıra, gittiğin yol yol değil.
Güvendiğin sokaklar çıkmaz imiş ha gönül.

31/12/2011/Konya