Gecenin bir yarısı...
Hüzün ve ben.
Ayda asılı kalmış yüreğim..
Ha koptu, ha kopacak.
Urganda ipek böceği
Ha ördü, ha örecek.
Umutlar, umutsuzluklar...
çan eğrisi tersten işlemekte
tümlüğe eksik zamanlara kucak;
kırka iki kala keşfim
bir dehliz, beynimin çıkmazında...
uzaktan bakan benim
Devamını Oku
tümlüğe eksik zamanlara kucak;
kırka iki kala keşfim
bir dehliz, beynimin çıkmazında...
uzaktan bakan benim
Bu şiirinde gece yarısının derin sessizliğini, ipek böceğinin ince uğraşıyla, umutların ve umutsuzlukların kırılgan dengesiyle anlatıyorsun. “Ha bitti, ha bitecek” tekrarı, hem zamanın acımasız akışını hem de insanın içsel yorgunluğunu bir nakarat gibi vurguluyor. Ayda asılı yürek imgesi, hem romantik hem de trajik bir yalnızlık sembolü. Finaldeki “YA SİZCE!?” çıkışı ise şiiri kişisel bir itiraftan çıkarıp okurun yüzüne tutulmuş bir ayna haline getiriyor. Bu dizeler, karanlığın içinde insanlığın umuduna dair sarsıcı bir sorgulama bırakıyor.
Gece yarısında, umutla umutsuzluk arasındaki ince çizgi… “Ha bitti, ha bitecek” dedirten, ama son sorusuyla hepimizi yakalayan dizeler. Yüreğine sağlık Aydan Bacım.
İnsanlık üzerine hâlâ inadına umut taşıyoruz. Evet, bir çok değerlerimiz ha bitti, ha bitecek. Uçurumun kenarında artık hayat. Keşke herkes bunu farkedebilse
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta