(H) iç'lenmeler Şiiri - Tamer Aktan

Yürüyorum…

Sokak lambalarının gölgelerini kovalıyor bu gece ayaklarım… Soğuk işlemiyor yokluğunun işlediği bedenime… Belki de iyi yanı bu yokluğunun… Bağışıklık kazanıyorum yokluğun dışındaki tüm acılara…

Teslimiyetimi sorgularken düşlerim bir izbe mekanda, ben bakışlarını düş’lüyorum umarsız…

Seyrediyorum…

Öylece seyrediyorum sensizliğin kente izdüşümünü… Elimden gelmiyor hiçbir şey… Engel olamıyorum; kentin griliği bulaşıyor martıların kanadına… Talan olmuş bir sabır kanıyor bilmediğin an'larda.. Yağmur taneleri daha hızlı vuruyor üstüme bulaşan hüznü silmek adına…. Oysa şimdi hangi yalan avutabilir beni Yâr….

Bildim ki güzelmiş bir şekere kandığım günler… Hani zor değilken henüz nefes almak, tüm nefesimi kullanarak koştuğum günler güzelmiş… Güzelmiş düştüğümde kanayan dizimi gösterip “Anne dizim acıyor… “ sözüme annemin “Büyüyünce geçer” cevabı…

Anne… Anne iç’im acıyor… Geçer mi biraz daha büyüsem? ...

Susuyorum…

Duyuramıyorum sesimi, düş(me) lere kalıyorum öylece… Yüreğimde (s) aklıyorum yaşanmamışlıkları… Dilimde bir türkü…

“Sen Gelmezsin bir türlü… Dertlerim türlü türlü…
Nice dertleri çektim, bu başka türlü… “

Şimdi sen yor düş’lerimi Yâr… Bir ucundan da sen tut bu sevda yükünün… Yardım et kaldırayım… Ben omuzlarım ne varsa… Taşırım yüksünmeden…

Bakma sen serzenişlerime… Bende ki ö(y) lesi bir dert işte…

ikibindokuz / ocak dört
Tamer Aktan