h.d 091 STANDART FARKI. Şiiri - Yorumlar

Değerli Kutup Güldane nikli Kardeşim.
İlginizden ve değerli yorumunuzdan dolayı teşekkür ederim.

İnsanı diğer yaratıklardan ayıran ve insan yapan özelliği; çoğunlukla yanlış ve hatalı kullandığımızdan dolayı zararını gördüğümüz; zararından dolayı da hep şikâyet etmiş olduğumuz his ve duygularımızdır.

Bunlar herkesin bildiği ve her zaman yaşadığı, hayata renk ve anlam kazandıran yön ve yeteneklerimizdir.

Sevgi, Korku, Hırs, Haset, Hasret, Öfke, Hayal, Hafıza, bitmeyen arzu, sınır tanımayan istekler gibi.

Evet, bunlar bizde var! !
Ve bizi biz yapan, önce canlılardan, sonrada kişiselleştikçe hemcinslerimizden ayıran kimlik ve kişisel karakteristik özelliklerimiz olup hayatımıza yön veren yeteneklerimizdir.

Dünyada anatomik açıdan az farklar ile bize benzeyen; biçimsel ve fonksiyonel farkın dışında aynı organ ve uzuvları taşıyan hayat arkadaşlarımız olan hayvanlarda kısmi olsa da, hayatlarına hâkim olacak bir belirginlik ve derinlikte değiller.

İşte ıslah ve terbiyesi ile mükellef olduğumuz;
Islah ve terbiyesi adına ilahi kuralları müteakip adına Sosyoloji, Pedagoji, Felsefe, Mantık dediğimiz benzeri ilimler geliştirmemize rağmen, çokta başarılı olduğumuzu söyleyemeyeceğimiz bu his ve duyguların bize neden verildiği üzerinde durulmasını istiyorum.

Ben her hangi bir şeyin yapılış veya yaratılış maksadının bilinmemsini; ondan beklenen sonucun alınabilmesine en büyük engel olduğunu düşünüyorum.

Bana ait olduğu için doğruluğu tartışılabilecek bir sözüm var.

“NİÇİN YARATILDIĞINI BİLMEYEN KİMSE, NASIL YAŞAYACAĞINI DA BİLEMEZ.”

Benim bütün sözlü ve yazılı çalışmalarım genel olarak insanları hilkatin sebeplerini düşündürmeye yöneliktir.

Yoksa insanın bütün his ve duygularının, istek ve arzularının sonsuz ve sınırsız olduğunu herkes bilir, bilmese bile bizzat yaşar.

Amacım MALUMU İLAM KABİLİNDEN his ve duygulardaki sonsuz ve sınırsızlığa dikkat çekmek değil.
Bu sonsuz ve sınırsızlığın sebebini sorgulamaktır.

Sevgi ve selamlarımla.
Allaha emanet olunuz.

sayın necdet erem kardeşim.
insanlarda yetinmeme duygusu vardır.
gözü doymazlık denilen hastalıktır bu illet.
hep daha iyiye ve daha fazla rahata yöneldiğini zanneder insan oğlu.
bu ölümlü dünyada nekadar cafcafalı yaşarsa kendine onu kar sayar.
oysa nekadar ziyan ve israf ettiğinin farkında olmaz.beyinsel olarak, iç güdüsel olarak bastırılmış kendi duygularını avutarak tatmin etmeye çalışır.
Bunada bencillik denir.
İnsan oğluna has bir duygudur,kıskançlık ve bencillik.
her taşın altından bu iki illet, hep çıkmıştır vede çıkacaktır karşımıza. güzel bir konu işlemşsiniz.
sizi kutlarım
selamlar

İnsan olmanın dayanılmaz ağırlığı... Emeğinizi kutlarım.