Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Tek kelimeyle harika....Kaleminiz,başarılarınız daim olsun.
Kutlarım..
mükemmel bir çalıuşma olmuş değerli ağabeyim,
kaleminiz daim olsun,
nice başarılara,
saygı ve selamlarımla,
Değerli kalemin elinde çok değerli bir uslupsal güzelliğin analamlandırdığ yüreği duygulandıran, hırs arzuları süt liman yapan bir çalışma olmuş. Kutlarım selamlarımla...
Tümüyle güzel bir şiirdi.Tam puanımla kutlarım hocam .Yüreğiniz dert görmesin. Selam ve dua ile...
Osman hocam; birinci şiiri görmedim ama sizin şiirinizi büyük bir zevkle haz duyarak okudum.Ve işte şiir böyle yazılmalı dedim.Yarışmada değil gönüllerde birinci olmak daha önemlidir dedim kendi kendime, ve ben şiirinize en yüksek olan 10 puanı vererek yürekten kutladım kaleminizi.
Sağlıkla kalın, kaleminiz daim olsun...
Muhteşem bir eser.. Kutlarım 2. liğinizi de ayrıca.. Yüreğinize sağlık..
Hocam yine yine yine MUHTEŞEM..Büyük bir beğeniyle okudum, dört dörtlük bir eser olmuş.
İçtenlikle kutluyorum seçkin kaleminizi.
Tam puan.
Buz Dağında Isıtır Kardelense Yar Beni
Sevda yüklü gemiler sarmaz oldu rıhtımı,
Yıktı sarhoş dalgalar gönlündeki tahtımı,
Her mevsim kızıl kanar hançerlersin bahtımı.
……….Ya gelmemi bekleme ya sineye sar beni,
……….Buz dağında ısıtır kardelense yar beni.
Sırdaş oldum cefaya yolumu bağlayınca,
Yıldızları koklarım geceler ağlayınca,
Kâr mı eder düşlerin hüzünler çağlayınca?
……….Ya gülmemi bekleme ya sineye sar beni,
……….Buz dağında ısıtır kardelense yar beni.
Aklaştı kırçıl kırçıl başımda siyahlarım,
Gündüzüm dertli çeşme kanarak sabahlarım,
Damlıyor duman duman gözyaşımla ahlarım.
……….Ya silmemi bekleme ya sineye sar beni,
……….Buz dağında ısıtır kardelense yar beni.
Kurşun akmış sevdaya ömür aya yaslanır,
Vur yüreği çözülsün kelepçeler paslanır,
Gül de diksen üstüne mezar taşım ıslanır.
……….Ya kalmamı bekleme ya sineye sar beni,
……….Buz dağında ısıtır kardelense yar beni.
bir kez daha helal olsun ustam.....biz de burada yandık........saygılar
HOCAM YÜREĞİNİZE SAĞLIK GÖNÜLDEN KOPMUŞ DİZELER EMEĞİNİZE SAĞLIK
KUTLARIM
TEBRİKLERİMLE
Ne mükemmel bir anlatımda şair duyguları sanatı gösteriyor....Büyük beğeniyle okudum.Benden TAM PUAN.KUTLUYORUM NARİN KALEMİNİZİ.
Bu şiir ile ilgili 46 tane yorum bulunmakta