"h.b.e.a" Şiiri - Melanie Jensen

Hüzünlü bir eylül akşamında,
Düşledim seni defalarca.
Ninni söyleyerek ağaçlara veda eden,
O kırılgan yapraklar gibi veda ettim gerçekliğe.

Sonbaharımdın, ben her defasında çicek açtığımda.
Toprağa düşen, her çiçeğim "sen" diye soldular.
İçimde senin için yeşerttiğim bu hayat;
Güz rüzgarında kırıldı, köklerime kadar.

Sığamıyordum kendi yaşamıma,
Yaşayamıyordum.
Sanki toprağım zehir dolu.
Sanki can suyum terk etmiş beni.
Sanki koparmışlar beni ben her defasında,
"Seni seviyorum" dedikçe.
Koparıldım ben.
Küçük bir "seviyor mu, sevmiyor mu?"
Oyununda,
Cevabı baştan belli olan.

Hüzünlü bir eylül akşamında,
Düşledim seni defalarca.
Terk edilmiş bir harabede;
Betonda açan bir çicek gibi,
Meltemini beklerken,
Poyrazında solan.